چکیده در طول تاریخ بشر، همواره دانش و مهارت به شکل پیچیده ای کسب شده و سپس به نسل بعدی منتقل شده است. انتقال تجربیات از طریق تربیت امکان پذیر بوده است. شیوه های تربیت نسبت به نوع جامعه و میزان دانش تفاوت داشته است.آموزش و پرورش چه به شکل ابتدایی و چه به صورت امروزی که از دست آوردهای علمی و پژوهشی استفاده می شود مهمترین نقش را در انتقال تجربیات و دانش داشته است. چون این امر مهم بر عهده آموزش و پرورش قرار گرفته است، این ارگان نیاز به تحول برنامه و روش های خاص دارد. در این راستا سیستم های آموزش، ارزشیابی، محتوی کتاب ها، روش های تدریس و غیره در طول زمان تغییرات عمده ای داشته است. در گذشته دانش آموزان با یادگیری نیمی از دروس خود یعنی با نمره 10 قبول می شدند. ارزشیابی، با اضطراب، استرس، رقابت، رابطه داشت و همچنین این ارزشیابی کمک زیادی به یادگیری نمی کرد. تغییر در ارزشیابی که به شکل ارزشیابی توصیفی می باشد و در این پژوهش بر محور آن فعالیت انجام گرفته است به بررسی شرایط هر دانش آموز جدای از سایر همکلاسان می پردازد و با توصیف نقاط قوت و ضعف تک تک دانش آموزان آن ها را به یادگیری عمیق تر راهنمایی می کند.این تحولات از دهه 80 هجری-شمسی در ایران آغاز شده است. در این پژوهش به بررسی شرایط موفقیت دانش آموزان در یادگیری با طرح ارزشیابی کیفی-توصیفی پرداخته است.سوالات اساسی این پژوهش عبارتند از: 1- آیا ناشی از اجرای شیوه توصیفی در مقایسه با شیوه سنتی، مهارت خواندن دانش آموزان مطلوب تر می شود؟ 2- آیا ناشی از اجرای شیوه توصیفی در مقایسه با شیوه سنتی، مهارت نوشتن دانش آموزان مطلوب تر می شود؟ 3- آیا ارزشیابی توصیفی در مقایسه با ارزشیابی سنتی در نظام آموزش و پرورش موفق تر است؟ جامعه آماری معلمان شاغل در آموزش و پرورش در مقطع ابتدایی شهرستان گرمسار بوده که از سال اول تا سوم ابتدایی را تدریس می نمودند.ابزار اندازه گیری پرسشنامه بسته پاسخ است که به نحو چشمگیری اطلاعات جانبی و اطلاعات اصلی را جمع آوری نموده است. نتایج حاصل از این پژوهش به شرح زیر بوده است: 1- معلمان بر برتری طرح ارزشیابی توصیفی نسبت به ارزشیابی کمی اذعان داشته اند. 2- معلمان پاسخ داده اند که سطح مهارت خواندن در طرح ارزشیابی توصیفی نسبت به ارزشیابی کمی به شکل قابل ملاحظه ای ارتقاء داشته است. 3- معلمان نسبت به ارتقاء سطح مهارت نوشتن در ارزشیابی توصیفی نظر مثبت داشته اند.