در این پژوهش به ارزیابی میزان اثربخشی سیاست‎های اقتصادی بر اندازه فقر در مناطق هفت ‎گانه جغرافیایی و برای سالهای 1368 تا 1386، با استفاده از مدل پانل، پرداخته شده است.استانهای چهارمحال و بختیاری، کهکیلویه و بویراحمد، ایلام، سیستان و بلوچستان منطقه یک، تهران، فارس، اصفهان و قم منطقه دو، مرکزی، کرمان، سمنان، یزد منطقه سه، آذربایجان غربی و شرقی، اردبیل، زنجان و قزوین منطقه چهار، گلستان، گیلان، مازندران و خراسانهای شمالی، رضوی و جنوبی منطقه پنج، خوزستان، بوشهر، هرمزگان و لرستان منطقه شش و استانهای کرمانشاه، کردستان و همدان منطقه هفت می‎باشند. برای این منظور از شاخص سن که دارای مزیت‎های‍ی نسبت به شاخص‎‎های رایج "نسبت افراد فقیر" و شاخص "شکاف فقر" می‎باشد، استفاده نمودیم. این شاخص اطلاعات مربوط به تعداد افراد فقیر و نحوه توزیع درآمد و شکاف درآمدی را دربر دارد. یافته‎های تحقیق حاضر دلالت بر آن دارد که در فاصله سالهای 1368 تا 1386 فقر در ایران کاهش یافته است. طی برنامه‎های اول ودوم توسعه اندازه فقر از نوسانات و شدت بیشتری برخوردار بود و با شروع برنامه سوم توسعه به تدریج و به طور تقریبی در همه مناطق، میزان فقر رو به افول گذاشت.تقریبا در تمامی سالها ، میزان فقر در منطقه یک از باقی مناطق بیشتر بوده و در منطقه دو از سایر مناطق کمتر بوده است. نتایج این پژوهش حکایت از آن دارد که سیاست‎های حمایتی و تجاری و بودجه مناطق طی دوره مورد مطالعه اثر معنی‎داری بر کاهش فقر نداشته‎اند،اما گسترش درآمدهای مالیاتی بر کاهش فقر موثر بوده است.