هدف از مطالعه ی حاضر بررسی رابطه خویشتن داری با خلاقیت و سبک های رهبری مدیران آموزشی است. در این تحقیق سعی بر این است که مشاهده شود آیا سبک رهبری مدیران آموزشی می تواند میزان خویشتن داری و خلاقیت آن ها را پیش بینی کند. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری این تحقیق را کلیه مدیران آموزشی سازمان آموزش و پرورش شهر کرمان تشکیل می دهند که از بین آنها 47 مدیر با روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند.برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرشسنامه های خویشتن داری (نیک منش،1386)، سبک های رهبری (مقیمی، 1381) و پرسشنامه ی محقق ساخته ی خلاقیت بوده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که بین خویشتن داری و خلاقیت مدیران آموزشی رابطه ی مثبت و معنی داری وجود دارد. همچنین بین خویشتن داری و سبک دستوری، بین خویشتن-داری و سبک تشویقی-مشارکتی و بین خویشتن داری و سبک مشارکتی رابطه ی معکوس و معنی داری مشاهده شد. همچنین بین خویشتن داری و سبک تفویضی مدیران آموزشی رابطه ی مثبت و معنی داری وجود دارد. علاوه بر این نتایج به دست آمده نشان دادند که سبک دستوری پیش بینی کننده ی خویشتن داری می-باشد به این معنی که افرادی که از سبک دستوری استفاده می کنند خویشتن داری کمتری دارند. همچنین سبک تفویضی پیش بینی-کننده ی خلاقیت مدیران آموزشی می باشد. واژه های کلیدی: خویشتن داری، خلاقیت، سبک های رهبری دستوری، تشویقی-مشارکتی، مشارکتی و تفویضی. ?