کشور ایران با دارا بودن جایگاه سوم و دوم جهانی(eia,2010) در زمینه ذخائر نفت و گاز یکی از ثروتمند ترین کشور های دنیا محسوب می گردد. یکی از مهمترینو با ارزش ترین مشتقات گازی ، اتان می باشد که با انجام فرایند کراکر بر روی آن ،محصولی با ارزش بسیار بالای اتیلن تولید می شود ، اتیلن خود خوراک واحدهای پتروشیمی پلیمری است که محصولات با ارزش افزوده بالاتر همچون انواع فیلم ها، لوله ، مواد پلاستیکی و ... را تولید می کنند، که علاوه بر ایجاد منافع مالی برای کشور ، دارای اهمیت راهبردی به دلیل نوع کاربرد آنها و وابستگی صنایع مختلف به آنها، می باشد. بنابراین احداث واحد های کراکر اتان( تولید اتیلن) در ایران جزءاولویت های صنعت پتروشیمی این کشور محسوب می شود و تا کنون 15 واحد تولید اتیلن در کشور ایجاد شده اند و یا در دست احداث می باشد. به دلیل بروز بودن صنعت پتروشیمی و بالتبع آن، دانش مورد نیاز احداث آن ، تصمیم گیری پیرامون نحوه دستیابی به این دانش و فناوری، از اهمیت و ارزش بالائی برای شرکت های متولی توسعه این صنعت برخوردار است . در این مطالعه هدف تعیین مناسبترین راهبرد انتقال فناوری با استفاده از دانش خبرگان دارای تجربه (در رابطه با صنعت پتروشیمی بالاخص حوزه اتیلن) و مدل تصمیم گیری ahp می باشد.در این مسئله 8 راهبرد ممکن انتقال فناوری اتیلن با توجه به شرایط صنعت پتروشیمی در ایران شناسائی گردیده اند که عبارت بودند از:کنسرسیوم تحقیقاتی، برون سپاری فناوری، همکاری مشترک ، سرمایه گذاری مشترک ، خرید فناوری، خرید سازمان ارائه کننده فناوری، تحقیق و توسعه و مهندسی معکوس، که در نهایت روش تحقیق و توسعهبه عنوان مناسبترین راهبرد انتقال فناوری اتیلن انتخاب گردید.