هدف: هدف از این مطالعه، تعیین تاثیر برنامه توانبخشی خانواده-محور برکیفیت آپگار و عملکرد خانواده کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر می باشد. روش بررسی: پژوهش حاضربه روش نیمه تجربی انجام گرفته است. نمونه ها 51 خانواده دارای پسر کم توان ذهنی دبستانی بودند که بر اساس معیارهای ورود به پژوهش انتخاب شده و به طور تصادفی، به دوگروه آزمایش(26 نفر) و شاهد(25 نفر) تقسیم شدند. ابزارها شامل پرسشنامه های دموگرافیک، آپگار و عملکردخانواده بود که پس ازسنجش روایی و پایایی به کارگرفته شد. پس ازجمع آوری داده های مرحله قبل از مداخله، جلسات توانبخشی خانواده-محور (6جلسه 2ساعته، آموزش روانی-اجتماعی مادران خانواده ها) درگروه آزمایش اجرا شده و پس از گذشت 6 هفته از اتمام مداخله، داده های مرحله دوم جمع آوری شدوتحلیل آماری توسط نرم افزار آماری spssتحت ویندوز صورت گرفت. یافته ها: آزمون کای اسکوئر تفاوت معناداری ازلحاظ ویژگیهای دموگرافیک بین دوگروه نشان نداد. (05/0< p) همچنین نشان داد قبل ازمداخله، بین دو گروه اختلاف معناداری درکیفیت آپگار وجودندارد. (05/0< p) اما بعداز مداخله، اختلاف معنادار است. ( 05/0< p) همچنین آزمون آماری مک نمار، نشان دادکیفیت آپگارقبل-بعد مداخله درگروه مداخله معنادار است(05/0>p) اما در گروه شاهد معنادار نیست.(05/0 < p ? همچنین آزمونهای آماری من ویتنی و تی مستقل نشان داد قبل از مداخله بین دو گروه اختلاف معناداری درکیفیت ابعاد عملکرد خانواده وجود ندارد (05/0< p) اما بعداز مداخله، اختلاف معنادار است. (05/0>p) همچنین آزمون های آماری ویلکاکسون و تی زوجی نشان دادند که کیفیت ابعاد عملکرد خانواده قبل-بعد مداخله در گروه مداخله معنادار است (05/0> p) اما در گروه شاهد، اختلاف معناداری وجود ندارد.( 05/0< p ) نتیجه گیری: یافته های حاصل از پژوهش نشان دادکه توانبخشی خانواده-محور سبب ارتقاءکیفیت آپگار و عملکرد خانواده های دارای کودک کم توان ذهنی شده است.