یکی از ویژگی های بنیادی فرایند شهرنشینی شتابان در ایران، گسترش و توسعه فیزیکی وکالبدی بدون برنامهء سکونتگاههای شهری است. ارزیابی روند جمعیت شهری کشورهای رو به رشددر طی50 سال گذشته نشان می دهد که این جمعیت به بیش از 7 برابرافزایش یافته و انتظار می رود درطی 20 سال آینده به حدود دو برابر افزایش یابد .درفضای جغرافیایی ایران نیز در طی 40 سال گذشته جمعیت شهری کشور 2/6 برابر شده است. دگرگونیهای جمعیتی به گونه های متفاوتی رشد وتوسعه فیزیکی سکونتگاههای شهری را بوجود آورده است این توسعه فیزیکی بر بستر محیط طبیعی در بسیاری از موارد منجر به تخریب اراضی کشاورزی شده است. در این پژوهش، مطالعات جغرافیایی نشان می دهد که میزان جمعت شهر بوکان از5307 نفر در سال 1335به151689نفردر سال 1385رسیده و بستر فیزیکی آن نیز در همین فاصله زمانی از 62هکتارمساحت به1825هکتار مساحت افزایش یافته است بنابراین بطور متوسط در هر سال به ازای2927نفر26/35هکتار مساحت افزایش یافته است. توسعه فیزیکی شهر بوکان منجر به تخریب اراضی کشاورزی از یک سو واز سوی دیگر کاهش سطوح کاربریهای مناسب نظیرآموزشی، بهداشتی، فضای سبز......را درپی داشته است. کلید واژه:توسعه فیزیکی،تخریب اراضی کشاورزی،بوکان،دوره زمانی1385-1335