این پژوهش یک مطالعه تجربی است که به منظور بررسی تأثیر آموزش خانواده در افزایش سازگاری اجتماعی – عاطفی دانش آموزان پسر ناسازگار دبستانی در منطقه لالجین همدان انجام شد. برای به دست آوردن نمونه پژوهش ابتدا چهار مدرسه و 300 نفر دانش آموز به شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای از مدارس پسرانه شهرلالجین در پایه های سوم، چهارم و پنجم دبستان انتخاب شدند. سپس از این تعداد، 64 نفر از طریق ابزارهای تشخیصی به عنوان دانش آموز ناسازگار معرفی شد، که آنها از طریق گمارش تصادفی به دو گروه آزمایشی و گواه تقسیم شدند. ابزارهای گرد آوری داده ها در این پژوهش شامل: الف) پرسشنامه رفتاری راتر و ب) پرسش جامعه سنجی برای تشخیص افراد ناسازگار، ج) مقیاس رفتار سازشی برای تعیین میزان رفتار سازشی در گروه آزمایشی و گواه قبل و بعد از مداخله می باشد. روش کار به این صورت بود که ابتدا هر دو گروه توسط مقیاس رفتار سازشی پیش آزمون شدند و سپس والدین گروه آزمایش در 8 جلسه ی دو ساعته آموزش مهارتهای اجتماعی شامل گوش دادن، دوست یابی، حل تعارض، ابراز وجود، همکاری، مسوولیت پذیری، قاطعیت و خویشتن داری در کلاس های آموزش خانواده شرکت کردند. پس از مداخله، بار دیگر هر دو گروه توسط مقیاس رفتار سازشی پس آزمون شدند. نتایج بیانگر این بود که بین میزان رفتار سازشی گروه آزمایشی قبل و بعد از مداخله تفاوت معنی داری وجود دارد ( 001/0< p ). در حالی که در مورد گروه گواه تفاوت معنی دار نبود (99/0 =p ). همچنین نتایج تحلیل واریانس چند راهه نشان داد که بین میزان سازگاری در دو گروه آزمایشی و گواه تفاوت معنی دار وجود دارد ( 001/0>p ). عملکرد آزمودنی ها در حیطه های مختلف سازگاری معنی دار بود ( 05/0>p ). نتیجه نهایی این پژوهش بیانگر این است که آموزش مهارتهای اجتماعی به والدین بر کاهش ناسازگاری اجتماعی – عاطفی دانش آموزان پسر ناسازگار دبستانی تأثیر مثبت دارد. به همین رو لازم است که نهاد تربیت، سازوکار این آموزش ها را طراحی و تقویت کند.