چکیده یکی از مهم ترین و مفیدترین فنون ادبی که شعر شاعر را در جایگاه والا قرار می دهد و ذهن خواننده را به خود جذب می کند، تصویرگری در شعر است که از مهمترین عناصر زیبایی شناسی در خلاقیت هنری است، به طوری که در شعر هر شاعر که تراووش و خودآرایی کرده، اهمیت و ارزش معنایی شعر را رسانده است. تصاویر داستان های مثنوی در میان منظومه های فارسی بی نظیر و به وسعت هستی است که پس از هشت قرن از تنوع، حرکت و حیات برخوردار است و ذهن و خیال هیچ شاعر، قادر به ساخت تصاویر زیبا و بی نظیر مولوی نیست و در واقع نشان دهنده ی این حقیقت است که او یک شاعر هنرمند است. مولوی از جنبه های مختلفِ تصویرگری شعر بهره برده است و از عناصر تصویرسازی چون رنگ، شکل و حرکت در هماهنگ ساختن و تناسب بیشتر بخشیدن به اجزای تصاویر استفاده کرده است. همچنین مولوی، مواد سازنده تصاویر یعنی تشبیه، استعاره و تمثیل را برای عینی و ملموس کردن اندیشه های ماورایی و مفاهیم غیبی بکار برده است به طوری که این مفاهیم با بکارگیری هنرمندانه ی این عناصر حتی برای خواننده ی عادی نیز قابل فهم و درک شده است. روش این پژوهش، توصیفی- تحلیلی است با رویکرد به اصول تصویرسازی و مواد سازنده ی تصاویر که برداشتی دیگر و خوانشی نو از این اثر را نشان داد. کلید واژه ها: تصویر، خیال،شعر، مولوی، مثنوی.