مهمترین عامل هپاتیت non-a, non-b منتقل شونده از راه خون، ویروس هپاتیت c (hcv)است. اندازه ‍‍ژنوم این ویروس در حدود 6/9 کیلوباز است که در یک قاب خواندنی باز 10 پروتئین را کد می کند. اخیرا گزارش شده است که از قسمت کد کننده hcv-core، پروتئین 17 کیلودالتونی بنام f ترجمه می شود که نقش آن مشخص نشده است اما ممکن است که مانند پروتئین coreبا تاثیر بر سیستم ایمنی نقش احتمالی در پیشرفت بیماری به سمت فاز مزمن داشته باشد. از طرفی در گزارشاتی آمده است که سلولهای t تنظیمی (tregs) در پیشبرد عفونت hcv به سمت فاز مزمن احتمالا نقش دارد. این مطالعه جهت ارزیابی عملکرد پروتئین های f و core و نیز شناسائی بیشتر شاخص های ایمنی مرتبط با مزمن شدن hcv طراحی شد. برای این منظور با ایجاد موتاسیون با روش pcr بر روی ژن core، قطعه f تولید، تکثیر و در وکتور بیانی pet-28a(+) کلون شد. بدنبال آن پلاسمید نوترکیب به باکتری اشیرشیاکولی سویه bl21 انتقال یافت. پس از بیان ژن f، پروتئین حاصل توسط ستون نیکل سفاروز تخلیص و به عنوان آنتی ژن جهت طراحی کیت الیزا برای ردیابی آنتی بادی ضد پروتئین f استفاده شد. همچنین وجود آنتی بادی ضد core در سرم بیماران تحت مطالعه ارزیابی شد. در همین راستا تکنیک فلوسایتومتری سه رنگی طراحی و بهینه شد که توسط آن دو دسته سلولهای t تنظیمی (tregs) شناسائی شدند. بدنبال آن فرکانس ntregs در خون محیطی افراد آلوده به hcv و گروه کنترل بررسی شد که نتایج حاکی از آن بود فرکانس ntregs در افراد آلوده نسبت به گروه نرمال افزایش معناداری داشته است. در ادامه سلولهای تک هسته ای خون محیطی (pbmcs) افراد آلوده و نیز گروه کنترل توسط پروتئینهای f و core تحریک شدند و فرکانس دو دسته tregs قبل و بعد از تحریک توسط تکنیک فلوسایتومتری مورد مطالعه قرار گرفت که افزایش فرکانس این سلولها مشاهده شد. بنابراین می توان به این نتیجه رسید که در عفونت hcv پروتئینهای f و core با افزایش فرکانس tregs، در پیشبرد بیماری به سمت فاز مزمن احتمالا نقش دارند.