تحقیق پیش رو، تلاشی هدفمند در راستای معرفی یکی از جریان های مهم شهرسازی دوران معاصر می باشد. جریانی که عکس العملی منطقی در برابر مسائل و مشکلات بوجود آمده در عصر صنعت به شمار می رود. رویکرد«توسعه پایدار» بستر شکل گیری بحث طراحی پایدار را بوجود آورده است. یکی از مسائل بسیار مهم در این زمینه مصرف انرژی و راه های کاهش آن می باشدکه باوجود بحران های زیست محیطی و کاهش انرژی های فسیلی اخیر در جهان از اهمیت خاصی برخوردار شده است. نگارنده در این تحقیق به بررسی و برنامه ریزی کاهش مصرف انرژی از دیدگاه فرم وکالبد شهری پرداخته و اصفهان را به عنوان نمونه موردی مورد بررسی قرار می دهد. روند این پژوهش از جمع بندی تعاریف مربوط به انرژی آغاز می شود و به اصول، مبانی و نظریات گوناگون پیرامون چگونگی دست یابی به شکل پایدار شهری از دیدگاه مصرف انرژی و فرم شهر، می پردازد. برای نتیجه گیری بهتر در این زمینه پس از بررسی نظریات جهانی شکل شهری مطلوب به بررسی شاخص ها ومعیارهای پایداری شهرهای ایرانی پرداخته شده است. سپس به روند رشد و توسعه اصفهان در طول دوره های مختلف تاریخی قبل و بعد از اسلام پرداخته شد و با استفاده از مدل آنتروپی چگونگی رشد شهر اصفهان در دهه اخیر تفسیر شد و در نهایت با توجه به جمع بندی و نتیجه گیری انجام شده به ارائه پیشنهادات پرداخته شده است. با توجه به ویژگی های اقلیمی، فرهنگی، تاریخی و اجتماعی شهر اصفهان جهت نیل به کمینه مصرف انرژی شهری می بایست پایداری شهر اصفهان را در منطقه شهری و در اجزا خرد آن (محله، ساختمان) جست و صرفاً فشرده سازی شهر مطرح نیست. بدیهی است صرف تغییرات کالبدی بدون پشتوانه تحولات اقتصادی، صنعتی و فناوری منجر به پایداری انرژی شهری نخواهد شد.َ