پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های سازگاری به والدین بر کاهش مشکلات رفتاری کودکان در نمونه غیربالینی انجام شد. برای دستیابی به این هدف از یک طرح پژوهشی از نوع آزمایشی بر اساس طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. به این ترتیب که با روش نمونه گیری تصادفی 4 مدرسه از بین مدارس دولتی منطقه مرکزی شهر تهران انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل قرارگرفتند. به این صورت که 45 نفر از مادران کودکان 7-9 ساله در قالب گروه آزمایشی، به مدت 8 هفته، هر هفته یک جلسه به مدت دو ساعت برنامه آموزش مهارت های سازگاری را دریافت کردند. گروه کنترل نیز در قالب 31 نفر جای داده شدند. ابزار اندازه گیری پژوهش، آزمون فهرست رفتاری کودک (cbcl)، ارزیابی 4 بعدی رشد (بلوم کویست، 2006) و پرسشنامه جمعیت شناختی بود. نتایج بررسی داده های کمی پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس دو متغیری بیانگر آن بود که گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری در میزان مشکلات رفتاری کودکان و خرده مقیاس های درون سازی، برون سازی و رفتار پرخاشگری نشان دادند. به علاوه، میزان پیشرفت تحصیلی به صورت معناداری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل افزایش یافت. نتایج تحلیل عامل جنسیت در این پژوهش، بیانگر آن بود که بین میانگین نمرات پس آزمون مشکلات رفتاری در دختران و پسران با ثابت نگه داشتن اثر پیش آزمون در خرده مقیاس های درون سازی، برون سازی، رفتار پرخاشگری و پیشرفت تحصیلی، تفاوت معناداری وجود ندارد و تنها در میزان کل مشکلات رفتاری، تفاوت معنادار حاصل گردید؛ به صورتی که مشکلات رفتاری در دختران در مقایسه با پسران کاهش بیشتری داشت.