چکیده محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، از ستاره های درخشان شعر و ادب معاصر است که با اندک مطالعه و دقت در اشعار او به عمق آشنایی و انس شاعر با فرهنگ اسلامی، قرآنی پی می بریم. علاوه بر این در شعر او، تاریخ، آداب و رسوم ملت ها، مسایل سیاسی، اجتماعی انعکاس یافته است. که همگی بیانگر وسعت دید واندیشه شاعر است. زبان شعر شاعر ساده و به زبان مردمان روزگارش نزدیک است زیرا شخصیت های منعکس شده در شعر او، کسانی هستند که شاعر روزگارش را با آنان سپری کرده و در میان آنها زیسته است در غم و شادی هایشان همراه و شریک آنان بوده است بطوریکه شعر او آیینه تمام نمای ابعاد گوناگون حیات همان انسانهاست. افکار شاعر با افکار آسمانی حافظ گره خورده و خود شاعر به این موضوع بارها اشاره کرده است. از سوی دیگر در تلمیحات و اشارات خود از عناصر داستانی و اسطوره ای بهره برده است که این مسئله بیانگر وسعت آشنایی شاعر با ادبیات کهن اساطیری است. ضرب المثل ها و باورهای عامیانه را در تلمیحات خود گنجانده است که از حیث توجه به ادبیات فلوکلوریک(شفاهی) حائز اهمیت است.