نقش نماهای کلامی به عنوان ابزارهای اصلی شرکت کننده در گفتمان طی چند سال اخیر با دیدگاه ها و رویکردهای متفاوتی مورد تحلیل قرار گرفته اند. در این پژوهش توصیفی- تحلیلی برخی از نقش نماهای زبان عربی با تکیه بر نظریه ربط اسپربر و ویلسون (1986) و رویکرد ربط بنیاد بلیک مور (1987 و 2002) در قرآن مجید مورد مطالعه قرار گرفتند. بر اساس این رویکرد، نقش نماهای گفتمانی با ایجاد روال های معنایی و محدودیت بر تاثیررات شناختی، خواننده/ شنونده را در جهت دریافت ربط اطلاع نو یاری می کنند. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که 1- نقش نماهای واحد (مانند فاء) در زبان عربی می توانند در بافت های مختلف کارکردهای کاملا متفاوت با بسامد متنوع داشته باشند. 2- رویکرد ربط بنیاد بلیک مور با استناد به معنای روالی و تاثیرات شناختی، تحلیل دقیق تر و شفاف تری از این عناصر در زبان عربی ارائه می دهد و 3- توجه به این عناصر در امر ترجمه به خصوص ترجمه متون دینی اهمیت به سزایی دارد چرا که ترجمه نامناسب این نقش نماها می تواند منجر به فهم نادرست و در برخی موارد مغایر با مقصود اصلی متن شود.