انسان امروزی در جستجوی یافتن شباهت میان فرهنگ های مختلف و به منظور نزدیک شدن هر چه بیشتر به همنوعان خویش از زبانی مشترک بهره می جوید، زبانی که برای او امکان شناساندن خویش و شناختن دیگران را فراهم می سازد. در زمینه ی ادبیات، مطالعات تطبیقی چشم انداز های جدیدی را بر پژوهندگان می گشایند. از آنجا که ادبیات آینه ی تمام نمای جامعه ای است که آداب و رسوم در آن به عنوان ابزاری موثر جهت ارزیابی وضعیت و جایگاه واقعی انسان به شمار می رود، در این تحقیق بر آنیم تا پیام های انسان ساز لافونتن و سعدی را از خلال شناخته شده ترین آثارشان، حکایات و گلستان، بررسی نمایم. حکمت های ارائه شده در هر یک از این کتاب ها بر پایه ی فرهنگ هایی غنی استوارند. نویسنده ی فرانسوی در حکایت های خویش، دنیایی از شخصیت های حیوانی را نشان می دهد که در آن ویژگی های انسانی با ذوقی سرشار به نمایش گذاشته شده اند. حیوانات به عنوان تصویرگران انسان نقش او را بازی می کنند تا با پند دادن به او، او را به سعادت رهنمون شوند. حکایات گلستان که برگرفته شده از تجربیات حاصل از سفر های متعدد سعدی هستند تصویری زنده ای از زندگی ایرانیان ارائه می کنند. سعدی با تاکید بر آموزه های اخلاقی داستان های خویش و نیز با ترسیم چهره ی خوبی و بدی در جستجوی اصلاح عادات و آداب فرد است. از این رو دو کشور ایران و فرانسه که دارای ریشه های تاریخی هستند می توانند به عنوان نماینده دو قطب شرق و غرب تلقی شوند که کوتاه شدن فاصله های فرهنگی میان آنان در نزدیکی ملت ها سهم به سزایی دارد. شباهتهای نشان داده شده از خلال تحلیل های انجام گرفته اهمیت این بررسی ها را بیش از پیش آشکار می سازنند. شخصیتهای داستانی این دو کتاب فعالانه می کوشند تا نشاندهنده ی مسیر درست و نیز بیانگر اهداف لافونتن و سعدی در ارتقا و تعالی انسان باشند. پند و اندرزهای ارائه شده در این آثار با نگاهی انتقادی و گاه طنز همراه است که تاثیرگذاری و لطف آنان را دو چندان می کند.