در این تحقیق به بررسی رابطه اقلام تعهدی اختیاری و نوع گزارش حسابرسی پرداخته شده است. در تحقیقات متعددی، از اقلام تعهدی اختیاری به عنوان شاخص و معیار مدیریت سود استفاده شده است . با توجه به نقش حسابرسی در اعتباردهی صورت های مالی، از حسابرس انتظار می رود رویه های حسابداری سوال برانگیز و خطاهای با اهمیت و موارد خلاف را کشف و گزارش نماید. از این رو، در این تحقیق به دنبال پاسخگویی به این پرسش بودیم که آیا با افزایش اقلام تعهدی اختیاری (نشاندهنده مدیریت سود در صورت های مالی)، گزارش های حسابرسی صادر شده نیز به سمت مشروط شدن سوق پیدا کرده است یا خیر؟ همچنین، با فرض این که موسسات حسابرسی بزرگ، حسابرسی با کیفیت بالاتری ارائه می دهند و در نظر گرفتن سازمان حسابرسی به عنوان موسسه بزرگ در ایران و موسسات حسابرسی عضو جامعه حسابداران رسمی ایران به عنوان موسسات غیر بزرگ، به بررسی اثر بزرگی موسسه در توانایی کشف و گزارش مدیریت سود در صورت های مالی پرداختیم، به عبارت دیگر دقیقاً این مسئله را بررسی کردیم که آیا سازمان حسابرسی در اثر افزایش اقلام تعهدی اختیاری در صورت های مالی شرکت های مورد بررسی، نسبت به بقیه موسسات حسابرسی، گزارش های حسابرسی مشروط بیشتری صادر نموده است یا خیر؟ بررسی فرضیه های تحقیق به کمک تجزیه و تحلیل رگرسیون لاجیت در دوره زمانی 1387-1383 نشان داد که بین اقلام تعهدی اختیاری و صدور گزارش مشروط توسط حسابرس ارتباط معنادار وجود دارد ولی اقلام تعهدی اختیاری در صورت های مالی شرکت های حسابرسی شده به وسیله سازمان حسابرسی (به عنوان موسسه بزرگ)، تفاوت معناداری با اقلام تعهدی اختیاری در صورت های مالی حسابرسی شده به وسیله موسسات حسابرسی عضو جامعه حسابداران رسمی ایران (به عنوان موسسات غیر بزرگ) نداشت.