خواجوی کرمانی وامام محمدغزالی به عنوان میراث داران هفتصدساله شعرفارسی ونه صدساله نثرفارسی ،مضامین اخلاقی رادرشعرونثرخود به کارگرفته اند. دیوان شاعران پارسی گو ونویسندگان آثارمنثورادب فارسی مشحون ازمضامین اخلاقی وسخنان حکیمانه است سابقه استفاده ازاین مضامین درشعرفارسی حتی به قبل ازاسلام برمی گردد . هدف از انجام این پژوهش جمع آوری ومعرفی مضامین اخلاقی به کار رفته دردیوان خواجوی کـرمانی وتطبیق آن ها باکیمیای سعادت امام غزالی است ،رویکرد محقق در این پژوهش معرفی و بیان جایگاه مضامین اخلاقی بر اساس قرآن وآثاربزرگان و اشارات اخلاقی ای که خواجووغزالی دراشعارونوشته های خود باتوجه به غزلیات ،رباعیات ،قصایدونوشته هاداشته اتد و بیان اشتراکات وتفاوت های مضامین اخلاقی در آثار یرجسته دوادیب می باشد باتوجه به جداول ونمودارهای تحلیلی ارایه شده درپژوهش نشان می دهدکه خواجوازمیان فضایل اخلاقی به فضیلت تزکیه وتهذیب وغزالی به فضیلت محبت خدا وازبین رذایل اخلاقی خواجوبه رذیله حب دنیا وغزالی به تکبروخودستایی توجه بیشتری داشته اند.