پژوهش حاضر به منظور بررسی تأثیر روش تدریس مبتنی بر حل مسئله بر دو متغیر پیشرفت تحصیلی و درک مفهومی دانش آموزان پایه دوم دبیرستان در مبحث دینامیک در مقایسه با روش تدریس سنتی انجام شده است. روش تحقیق از نوع آزمایشی و به روش چهار گروهی سولومن انجام شده است. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه دوم متوسطه رشته تجربی شهر مشهد در سال تحصیلی 88-87 می باشد. حجم این جامعه 1902 نفر بوده است. نمونه های آماری به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و در چهار کلاس 25 نفره شامل دو گروه آزمایش و دو گروه کنترل جایگزین شده اند. گروهای آزمایش طی 7 جلسه 90 دقیقه ای آموزش مبتنی بر حل مسئله را تجربه کرده اند، در حالیکه گروههای کنترل با روش سنتی به فعالیت خود ادامه داده اند. ابزار گردآوری داده ها آزمون پیشرفت تحصیلی دینامیک است. به منظور تحلیل داده ها از شاخصهای آمار توصیفی و آمار استنباطی نظیر تحلیل واریانس چند متغییره (manova)، آزمون ویلکاکسون-مان-ویتنی و آزمون t مستقل استفاده شده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که بین آزمودنی های گروه آزمایش که آموزش مبتنی بر حل مسئله را تجربه کرده اند و آزمودنی های گروه کنترل که تحت آموزش به شیوه سنتی قرار داشته اند، از نظر میانگین تفاوت نمرات پیش آزمون و پس آزمون در متغییرهای پیشرفت تحصیلی، درک مفهومی، دانش و مهارتهای موضوعی و عملکرد حل مسئله و کاربرد استراتژی در مبحث دینامیک تفاوت معناداری وجود دارد. یعنی تدریس به شیوه حل مسئله در بهبود اهدافی نظیر پیشرفت تحصیلی، درک مفهومی، ارتقاء دانش و مهارتهای موضوعی و ارتقاء عملکرد حل مسئله و کاربرد استراتژی آزمودنی ها در مبحث دینامیک موثر بوده است.