این رساله یک پژوهش تاریخی توصیفی است. دراین رساله کوشیده ام به توصیفی جامعه شناختی از دوره های مختلف عکاسی پس از انقلاب ایران دست یابم.در این رساله از روش مطالعات اسنادی بهره برده ونیز به تفسیر برخی عکسهای هر دوره پرداخته ام و همچنین باچندتن از عکاسان و صاحب نظران این عرصه نیز مصاحبه کرده ام. آنچه از بررسی دوسالانه ها و نمایشگاه های عکاسی و با مصاحبه با هنرمندان شاهد هستیم، این است که، هنر ایران هم چون دیگر امور به سیاست های اجرا شده در هر دوره وابسته بوده است. عکاسی در دوران انقلاب و جنگ ، متاثر از این دوران ، به سمت مستندنگاری و خبری سوق پیدا می کند . از سال 1368 ، سالانه ها و دوسلانه ها ی عکاسی رونق گرفته و چند دوره آن بین المللی می شود . با روی کار آمدن دولت اصلاحات، از سال 1376، به فرهنگ و هنر کشور نگاه ویژه و تخصصی می شود. در این دوره شاهد افزایش گالریهای هنری، ترجمه کتاب های مختلف در زمینه عکاسی، تعدد مجله های حرفه ای و برپایی نمایشگاه های عکاسی در خارج از کشور بودیم. با روی کار آمدن دولت اصولگرای آقای احمدی نژاد، از سال 1384، همراه با تغییر سیاست های کلی دولت، سیاست های فرهنگی و هنری نیز در پی آن دستخوش تغییرات اساسی گشت . در این دوره با دور شدن هنر از مسیر تخصصی خود، از هنرهایی حمایت می شود که در جهت اهداف نظام حرکت کند . همچنین بسیاری از عکاسان و گالریهای هنری برای نمایش آثار خود رو به اکسپوها و بازارهای بین المللی می آورند؛ که دلایل آن را می شود در محدودیت های بیانی هنرمند، کم توجهی مخاطبان و قلت خریداران مشاهده کرد . در طول این دوران (1387- 1366) شاهد برپایی 11 دو سالانه بودیم . آنچه از بررسی دوسالانه‏های عکس ایران شاهد هستیم، این است که دو سالانه ها نقش قابل ملاحظه ای در رشد و شکوفایی هنر عکاسی معاصر نداشته اند. دلیل عمده ی آن را می توان وابستگی این گونه فعالیت‏های هنری به رویکرد و خط مشی فکری مدیران دولتی هنرهای تجسمی دانست، که خود بازتابی از سیاست های کلی دولت است. کلید واژه: نمایشگاه، جامعه شناسی، هنر عکاسی، دوسالانه، سیاست فرهنگی، ایران.