جایگاه کودک در دنیای امروز به ویژه در کشور ایران با توجه به صنعتی شدن شهرها و زندگی شهرنشینی بسیار کم و ناچیز است.کودک امروز به دلیل عدم ایمنی و امنیت محیط شهری در اتاق کوچک خود در انبوهی از آپارتمان ها محبوس شده است،و دیگر از آن جنب و جوش و هیاهو جهت شناخت و کسب تجربه در محیط خارج از خانه خبری نیست.به همین دلیل نیاز است که برای این شهروندان کوچک با توجه به نیازهای روحی و جسمی،و پتانسیل های درونیشان فضاهایی در شهر اختصاص داد که ورای ماهیت خانه و مدرسه عمل کند.مکانی به دور از هیاهوی دنیای بزرگترها،که بتوانند آزادانه در آن بدوند ، بازی کنند و خود با توجه به فطرت خویش به جستجو و تجربه بپردازند.فضایی که بتواند خلا حضور طبیعت،این بهترین معلم کودکان را در زندگی امروز پر کند.مکانی که زمینه مناسب برای پرورش و رشد استعدادهایشان را ایجاد کند و خاطره ساز روزهای شیرین کودکی باشد.به همین دلیل برای نیل به اهداف ذکر شده به مطالعه منابع کتابخانه ای و بررسی نمونه های موجود و مرتبط با موضوع و بسط یافته ها به معماری پرداخته شد.یافته های کسب شده ما را به این جهت رهنمون داشت که تنها زمانی معماری میتواند فضایی در خور ابعاد مختلف رشد کودک ایجاد کند که بتواند بستری مناسب برای سه بعد وجودی کودک، یعنی خویشتن،جامعه و محیط را فراهم آورد و این مهم بدون در نظر گرفتن بازی، اصل مهم زندگی کودکی و اساس تعامل وی با پیرامون امکان پذیر نمی باشد.یادمان نرود که کودکان آینه تمام نمای آینده ای دیگرند.