هدف از پزوهش حاضر، بررسی راستای اندام تحتانی در ورزشکاران مرد با وبدون سابقه آسیب لیگامنت متقاطع قدامی بود. به این منظور20ورزشکار با سابقه پارگی درجه 3 (با میانگین سنی 36/3 ±5/26 سال، قد 43/5 ± 7/ 178سانتیمتر، وزن 72/7 ± 5/77 کیلوگرم) به طور تصادفی هدفدار انتخاب شدند و 20ورزشکار سالم (با میانگین سنی 84/2±7/25 سال ، قد47/4±05/178 سانتیمتر ، وزن73/8±65/73 کیلوگرم ) بعنوان گروه کنترل انتخاب شدند. در این تحقیق گروه آسیب دیده وگروه شاهد ازنظر رشته ورزشی، میزان فعالیت، قد، وزن وسن همسان شده بودند.در این پژوهش آزمودنی ها در اندام تحتانی در زوایای آنترورژن ران، چرخش داخلی وخارجی ران، زاویه q، طول ظاهری وحقیقی پا، پیچش درشت نئی وافت استخوان ناوی مچ پا و هایپر اکستنش زانو مورد اندازه گیری قرار گرفتند.نتایج نشان داد که بین گروه آسیب دیده و سالم در متغیرهای زاویه q، زاویه آنترورژن، پیچش درشت نی و چرخش خارجی ارتباط معنی داری وجود دارد و بین مقادیر متغیرهای چرخش داخلی ران، طول پای حقیقی طول پای ظاهری و زانوی عقب رفته ارتباط معنی داری مشاهده نشد، همچنین نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که تغییر زاویه q، زاویه آنتروورژن، پیچش درشت نی و چرخش خارجی در گروه آسیب دیده نسبت به گروه سالم بیشتر بوده ازاین رو می توان آن را به عنوان یک عامل اثر گذار معرفی و نسبت به رفع این نواقص قبل از آسیب پرداخت.