پس از ناکامی فیزیک کلاسیک در پاسخ به پرسش های بنیادین مطرح شده در اواخر قرن نوزده میلادی، علم فیزیک پا به عرصه جدیدی گذاشت و دنیای خود را به دو حوزه ی فیزیک کلاسیک و فیزیک کوانتومی تقسیم کرد. با ظهور مکانیک کوانتومی و پدیده ها و خواصّ مرتبط با آن، به تدریج، مرز موافقان و مخالفان این نظریّه آشکار شد؛ تا جایی که آلبرت انیشتین و تعدادی فیزیکدان دیگر، یکی از بحث برانگیزترین خواصّ مکانیک کوانتومی را دستمایه ی به چالش کشیدن این نظریّه قرار دادند. این خاصّیت که اکنون "درهمتنیدگی کوانتومی" نامیده می شود، توانست به کمک "آزمایش های بل" و تحت عنوان "غیر موضعیّت" تایید شود و پس از آن به یکی از پرکاربردترین خواص مکانیک کوانتومی در "نظریّه ی اطّلاعات کوانتومی" و پدیده های برآمده از مکانیک کوانتومی تبدیل شد. یکی از این پدیده ها "ارتباط از راه دور کوانتومی" است که در آن از دو کانال ارتباطی بهره گرفته می شود: یک کانال کوانتومی که بر پایه ی درهمتنیدگی کوانتومی است، و یک کانال ارتباطی کلاسیک که بر پایه ی راه های ارتباطی شناخته شده ی دنیای کلاسیک است. در این پایان نامه، پس از معرفی برخی از پیش نیازهای لازم برای فهم "ارتباط از راه دور کوانتومی" و پس از ارائه ی برخی از پروتکل های "ارتباط از راه دور کوانتومی" (از جمله مدل استاندارد)، به بررسی نقش کانال کلاسیکی خواهیم پرداخت، و در نهایت، مدل "ارتباط از راه دور کوانتومی بدون کانال کلاسیکی" ای را معرفی خواهیم کرد که با نیّت اجرایی و عملی کردن یک پایان نامه ی به تازگی دفاع شده، موفق به ارائه ی آن شدیم.