نتایج تحلیل نشان داد که همه ترجمه ها از تصریح اختیاری استفاده کرده اند و از این میان ترجمه اصغر جویا دارای بیشترین میزان تصریح اختیاری بود. همچنین کاربرد استرتژی تصریح اختیاری باعث تغییرات ذیل با شدت های گوناگون در متن اصلی شد: 1. از بین رفتن سیال بودن، ریتم و الگوی پیشروی متن،2 . از بین رفتن ایجاز متن، 3. یکپارچه سازی، 4. از بین رفتن نسبی ابهام موجود در متن و و اپس زنی گزینه های کسب تفاسیرمتعدد 5. قابل فهم تر شدن متن، 6. خفه شدن مجازی چند صدایی درون متن، 7. از بین رفتن ایماژها و هم آیی های بدیع، 8. تغییر در سبک ذهنی و تمرکز کانونی متن، 9. افزایش انسجام متنی، و 10. از بین رفتن تداعی تصویری. این تغییرات در مجموع به ساده سازی سبکی منجر شدند. در کل ترجمه های مورد بررسی به میزان های متفاوتی دارای"همگن سازی بلیغ" و "یکپارچه سازی" بودند که در این میان ترجمه اصغر جویا دارای بیشترین میزان این پدیده ها و کمترین میزان" ناهمگنی بلیغ" و ترجمه پرویز داریوش دارای بیشترین میزان" ناهمگنی بلیغ" است.