هدف از این پژوهش ارزیابی نوسانات قامت در وضعیت ایستا ورزشکاران و غیر ورزشکاران با استفاده از لیزر و دوربین بود. آزمودنی های این پژوهش را 3? نفر دانشجو (15 نفر تربیت بدنی و ?? نفر غیر تربیت بدنی) تشکیل دادند. میانگین آزمودنی های شرکت کننده ورزشکار و غیر ورزشکار به ترتیب برای سن 66/2±73/22 و 00/3±36/21سال، قد 05/0±63/1 و 04/0±62/1 سانتی متر و وزن 57/8±56 و 56/9±36/59 کیلوگرم بود. پابند محقق ساخته ای که مارکر روی آن نصب شده بود، روی مچ پای آزمودنی هایی که در این تحقیق شرکت کرده بودند، قرار گرفت. آزمودنی در محل در نظر گرفته شده طوری می ایستاد که یک دوربین و لیزر از نمای روبه رو و یک دوربین و لیزر از نمای جانبی قرار گرفته بود. فاصله ی لیزر ها تا مارکری که بر پای آزمودنی وصل شده cm10 و فاصله دوربین ها تا مارکر cm90 بود. اطلاعات مربوط به آزمودنی ها (جابجایی قدامی-خلفی و جانبی-داخلی) به مدت یک دقیقه با چشمانی باز و یک دقیقه با چشمانی بسته به طور همزمان با استفاده از لیزر و دوربین جمع آوری شد. به طوری که هر تست سه بار تکرار شد. از میانگین و انحراف استاندارد داده ها برای توصیف پارامترها و از آزمون t مستقل برای تعیین میانگین جابجایی نوسانات قامت آزمودنی ها (با نتایج بدست آمده از لیزر و دوربین) در سطح معنادار 05/0>? استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که در مقایسه تاثیر چشمان باز و بسته در ورزشکار و غیر ورزشکار، ورزشکارانی که چشمانشان بسته بود، میانگین جابجایی نوسان قدامی-خلفی در حدود 09/87 درصد بیشتر از زمانی است که چشمانشان باز بود. غیر ورزشکارانی که چشمانشان باز بود، میانگین جابجایی نوسان قدامی-خلفی در حدود 04/85 درصد بیشتر از زمانی است که چشمانشان بسته بود. ورزشکارانی که چشمانشان باز بود، میانگین جابجایی نوسان جانبی-داخلی در حدود 99/42 در صد بیشتر از زمانی است که چشمانشان بسته بود و همچنین غیرورزشکارانی که چشمانشان بسته بود، میانگین جابجایی نوسان جانبی-داخلی در حدود 80/21 درصد بیشتر از زمانی است که چشمانشان باز بود. در مقایسه نوسان قامت ورزشکاران با غیر ورزشکاران، ورزشکارانی که چشمانشان بسته بود میانگین جابجایی قدامی-خلفی در حدود 98/36 درصد بیشتر نسبت به غیر ورزشکاران نشان دادند، در حالی که غیر ورزشکارانی که چشمانشان باز بود، میانگین جابجایی قدامی-خلفی بسیار زیادی در حدود 93/96 درصد نسبت به ورزشکاران نشان دادند. از این رو می توان به این نتیجه رسید که غیر ورزشکاران زمانی که چشمانشان بسته بود تعادل قدامی-خلفی بهتری نسبت به ورزشکاران داشتند در حالی که ورزشکاران زمانی که چشمانشان باز بود تعادل قدامی-خلفی بسیار بهتری نسبت به غیر ورزشکاران نشان دادند. غیر ورزشکارانی که چشمانشان بسته بود میانگین جابجایی جانبی-داخلی بیشتری در حدود 67 درصد نسبت به ورزشکاران نشان دادند در حالی که غیر ورزشکارانی که چشمانشان باز بود میانگین جابجایی جانبی-داخلی بیشتری در حدود 37/26 درصد نسبت به ورزشکاران نشان دادند. بنابراین این نتایج نشان داد که ورزشکاران ثبات و تعادل جانبی-داخلی بهتری را نسبت به غیر ورزشکاران نشان می دهند. نتایج عملکرد مقایسه دو ابزار مورد استفاده در اندازه گیری وضعیت قامت ورزشکاران و غیر ورزشکاران نشان داد که لیزر نسبت به دوربین انحراف معیار کمتری دارد و با توجه به این که ضریب خطای لیزر ?m1 و در دوربین mm1 می باشد، می تواند دلیلی بر این مدعا باشد که لیزر از دقت عمل بهتری نسبت به دوربین برخوردار می باشد، ضمن اینکه اختلاف معنی داری بین میانگین های دوربین و لیزر از روبه رو و پهلو در دو گروه آزمودنی ورزشکار و غیر ورزشکار در سطح معناداری 05/0>? مشاهده شد.