گرایش های اصلی آموزش کمانچه در ایران را می توان در قالب دو قطب اصلی سنت گرا و نوگرا، و طیف مابین آنها بررسی کرد. گفتمان اصلی میان این دو قطب، حول محور مسائلی چون تکنیکِ نوازندگی، نوآوری و خلاقیت، سنت و اصالت شکل می گیرد. در اینجا، مسائل یاد شده به همراه پیشینه و تاریخچه ی دو قطب آموزش کمانچه و نیز آراء و نظرات افراد شاخص این دو قطب و روش ها و منابع مورد استفاده ی آنها، به اختصار مورد بررسی قرار گرفته اند. پس از نقد هر گرایش و مشخص کردن نقاط ضعف و قوت هر یک، دیدگاهی بینابین و معتدل، به عنوان مبنای روشی که متضمن نکات مثبت هردو شیوه بوده و تا حد ممکن فاقد نقطه ضعف عمده باشد، به عنوان دیدگاه مطلوب پیشنهاد شده و بر اساس آن، روشی برای آموزش در سطح متوسطه، شامل سه محور کلی ارائه شده است. سه محور یاد شده عبارتند از: 1- آموزش تکنیک 2- آموزش ردیف 3- آموزش سبک اجرا