اثر مواد افزودنی مختلف بر مولفه های شیمیایی و تخمیری سیلاژ تفاله مرکبات و تأثیر منابع مختلف پکتینی بر عملکرد گاوهای شیرده هلشتاین در طی سه آزمایش مورد مطالعه قرار گرفت. در آزمایش اول ترکیب شیمیایی و خصوصیات تخمیری سیلاژ تفاله مرکبات شاهد با سیلاژ تفاله مرکبات غنی شده با سطوح مختلف (6، 12 و 18 گرم در هر کیلوگرم تفاله مرکبات) تفاله چغندر، ملاس و آرد جو مورد مقایسه قرار گرفت. افزودن تفاله چغندر به سیلاژ تفاله مرکبات سبب کاهش ماده خشک سیلاژ تفاله مرکبات شد ولی میزان پروتئین سیلاژ و همچنینph و نیتروژن آمونیاکی سیلاژ افزایش یافت (05/0 p<). در بین سیلاژهای غنی شده با سطوح مختلف ملاس، میزان پروتئین سیلاژ با افزودن ملاس کاهش یافت ولی میزان خاکستر وph افزایش یافت. تیمارهایی که با سطوح مختلف آرد جو غنی شده بودند، میزان ماده خشک سیلاژ تفاله مرکبات با افزایش سطح آرد جو افزایش یافت و میزان درصد پروتئین سیلاژ تا سطح 6 و 12 گرم آرد جو، افزایش یافت ولی در سطح 18 گرم کاهش یافت. میزان ph بین تیمارها با افزایش سطح آرد جو تا سطح 6 گرم آردجو افزایش یافت ولی در سطح 12 و 18 گرم اختلاف بین تیمارها معنی دار نبود (05/0 p>). همچنین بین تیمارها از نظر پایداری هوازی اختلاف معنی دار وجود داشت، بطوریکه با افزایش سطح آرد جو، پایداری هوازی کاهش یافت. در آزمایش دوم، خصوصیات تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک خوراک های پکتینی با استفاده از روش کیسه های نایلونی با هم مقایسه شدند. این آزمایش نشان داد که بین تیمارها از لحاظ میزان بخش سریع تجزیه و همچنین تجزیه پذیری موثر اختلاف معنی دار وجود داشت (05/0 p<) بطوریکه میزان بخش سریع تجزیه در خوراک حاوی تفاله مرکبات و تفاله چغندر بالاتر از سایر تیمارها بوده است و میزان تجزیه پذیری موثر برای تیمار حاوی تفاله چغندر بالاتر از سایر تیمارها بود. در آزمایش سوم تأثیر منابع مختلف پکتینی بر عملکرد گاوهای شیرده هلشتاین در اوایل شیردهی مورد مطالعه قرار گرفت. 8 رأس گاو شیرده هلشتاین با دو شکم زایش و میانگین روزهای شیردهی23±60 و متوسط تولید شیر9 ±33 کیلوگرم در قالب طرح مربع لاتین 4×4 با دو تکرار و 4 دوره 21 روزه شامل 14 روز دوره عادت پذیری و 7 روز دوره نمونه گیری مورد استفاده قرار گرفتند. تیمارها حاوی سطوح 10 درصد ماده خشک جیره، آرد جو(تیمار شاهد)، تفاله چغندر، سبوس گندم و تفاله خشک مرکبات بودند. نوع منبع پکتینی بر مصرف ماده خشک، تولید و ترکیب شیر و همچنین متابولیت های خونی معنی دار نبود (05/0 p>). مدت زمان مصرف خوراک به ازای هر کیلوگرم ماده خشک مصرفی در روز معنی دار نبود ولی مدت زمان مصرف خوراک به ازای هر کیلوگرم ndf مصرفی بین تیمارها معنی دار بود (05/0 p>). همچنین بین تیمارهای مختلف از نظر مدت زمان نشخوار و کل فعالیت جویدن، اختلاف معنی دار وجود داشت (05/0 p>). کلمات کلیدی: آرد جو، تفاله چغندر، سیلاژ تفاله مرکبات، ملاس، منابع پکتین

هدف کلی تحقیق حاضر ، تاثیرانواع بازیافت فعال(شنای ملایم) و غیر فعال(نشستن) و سونای خشک بردفع لاکتات خون پس از شنای 100متر کرال سینه در مردان جوان بود. به همین منظور 10 نفر آزمودنی از بین معلمان تربیت بدنی به صورت داوطلب، با میانگین (سن 22/2±4/27 سال، قد 12/6±2/177 سانتی متر ، وزن 01/4±70/72 کیلو گرم ، شاخص توده بدنی 40/1±18/23 کیلوگرم بر متر مربع ) انتخاب و در یک گروه قرار گرفتند. آزمودنی ها در 3 روز مختلف با 48 ساعت فاصله زمانی ، یکی از روش های بازیافت فعال(شنای ملایم) و غیر فعال(نشستن و سونای خشک) را اجرا کردند. در ادامه آنها ، جلسه اول را با بازیافت غیر فعال(نشستن) آغاز کرده و بعد از آن جلسه دوم را با با سونای خشک ادامه داده سر انجام جلسه آخر را با بازیافت فعال(شنای ملایم) به پایان رساندند. در هر جلسه، قبل از فعالیت اصلی( آزمون شنای 100متر کرال سینه با شدت بیشینه) فعالیت گرم کردن را به مدت 15 دقیقه در آب و بیرون از آن انجام و بعد استراحت، و نمونه خونی لاکتات و ضربان قلب از آزمودنی ها گرفته شد و سپس طی 3 مرحله، بلافاصله، دقایق 5و10، ضربان قلب آنها اندازه گیری و میزان لاکتات خون به وسیله دستگاه لاکتومتر ثبت شد.در پایان برای سنجش تاثیر روش های تحت بررسی بر روی عملکرد، اجرای شنای 100متر کرال سینه تکرار گردید. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون کلموگروف-اسمیرنوف ، برای اطمینان از طبیعی بودن توزیع داده ها و همگنی واریانس در هر روش، از آزمون تحلیل واریانس در اندازگیری تکراری برای بررسی تفاوت بین مراحل مختلف اندازه گیری، از آزمون بنفرونی برای مشخص نمودن معنی داری بین مراحل استفاده شد، همچنین سطح معناداری 05/0p≤ در نظر گرفته شد. نتایج تحقیق نشان داد یک جلسه بازیافت سونای خشک بردفع اسیدلاکتیک خون پس از فعالیت شدید و دقایق 5 و10، تفاوت معنی داری با روش بازیافت نشستن نداشته است، همچنین،یک جلسه بازیافت شنای ملایم بردفع اسیدلاکتیک خون پس از فعالیت شدید، در دقیقه 5، تاثیر معنی دار نداشته، اما در دقیقه 10، تاثیرگذار بوده وتفاوت معنی داری در دفع اسیدلاکتیک خون با روش نشستن داشته است، به عبارتی کاهش اسیدلاکتیک در دقیقه 10 بیشتر و مشهودتر از دقیقه 5 بوده است(05/0 p≤) و بین یک جلسه بازیافت شنای ملایم با سونای خشک بر دفع اسید لاکتیک خون، تفاوت معنی دار وجود نداشته است، هر چند شنای ملایم به نسبت سونای خشک تاثیر بهتر و سریع تری بر دفع اسیدلاکتیک خون داشته است. بنابراین توصیه می شود برای دفع سریعتر لاکتات خون از روش شنای ملایم استفاده گردد.

این پژوهش به منظور تولید دانه کتان اکسترود شد? مقاوم به اکسیداسیون و اثر آن بر عملکرد، ترکیب اسیدهای چرب مایع شکمبه و شیر گاوهای شیری تغذیه شده با جیره حاوی پوست پسته در قالب چهار آزمایش انجام شد. در آزمایش اوّل، ظرفیت جذب چربی یونجه، سبوس گندم، تفاله چغندر، تفاله مرکبات، محصولات فرعی پسته، دانه جو، دانه ذرت، بی کربنات سدیم و سنگ آهک در قالب یک طرح کاملاً تصادفی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این آزمایش نشان دادند که ظرفیت جذب چربی یونجه نسبت به سایر اقلام بطور معنی داری بالاتر بوده است (05/0p<). همچنین بررسی ظرفیت جذب چربی مخلوط یونجه و پوست پسته نشان داد که با افزایش نسبت یونجه در مخلوط، ظرفیت جذب چربی، بطور معنی داری افزایش یافت (05/0p<). علاوه بر این، ظرفیت جذب چربی یونجه با مراحل رویشی مختلف مورد ارزیابی قرار گرفت که داده ها مشخص کردند که با پیشرفت مرحله رویشی میزان ظرفیت جذب چربی علوفه یونجه افزایش یافت (05/0p<). ظرفیت جذب چربی یونجه با اندازه ذرات مختلف و منابع مختلف روغن نیز با استفاده از آزمایش فاکتوریل 3×3 در قالب یک طرح کاملاً تصادفی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج این آزمایش نشان داد که اندازه ذرات علوفه و نوع روغن بر ظرفیت جذب چربی یونجه اثر معنی داری نداشت (05/0<p). در آزمایش دوّم دانه کتان بصورت مخلوط با مواد جاذب و فرمول های ترکیبی مختلف در قالب یک طرح کاملاً تصادفی اکسترود شد و مورد ارزیابی فیزیکو-شیمیایی قرار گرفت. نتایج آزمایش دوّم نشان دادند که دانه کتان اکسترود شد? حاوی 30 درصد یونجه نسبت به تیمارهای حاوی پوست پسته و تفاله چغندر دارای بالاترین کارآیی اکستروژن و ظرفیت نگهداری آب بوده است (05/0p<)، ولی میزان اتلاف روغن و جرم حجمی آن کمتر از سایر تیمارها بود (05/0p<). بررسی روند تجزیه پذیری محصولات مختلف دانه کتان اکسترود شده نشان داد که تیمار حاوی یونجه نسبت به تیمارهای حاوی پوست پسته و تفاله چغندر دارای پتانسیل تجزیه پذیری بالاتری بوده است (05/0p<). بررسی خصوصیات کیفی تیمارهای مختلف دانه کتان اکسترود شده بصورت مخلوط (دانه کتان: یونجه: پوست پسته) نشان داد که بین تیمارها از نظر کارآیی اکستروژن، ظرفیت نگهداری آب و زاوی? استقرار اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0<p)، ولی تیمار با نسبت (10:10:80) دارای بیشترین میزان اتلاف روغن و جرم حجمی بوده است (05/0p<). خصوصیات کیفی بین مخلوط دانه کتان اکسترود شده با و بدون آنتی اکسیدان نشان داد که هیچ یک از فاکتورهای کیفی تحت تأثیر مصرف آنتی اکسیدان قرار نگرفت (05/0<p)، امّا از نظر ترکیب اسیدهای چرب، تیمار حاوی آنتی اکسیدان دارای غلظت اسیدهای چرب غیراشباع بالاتری بوده است (05/0p<)، ولی میزان عدد پراکسید در تیمار حاوی آنتی اکسیدان پایین تر بود (05/0p<). بررسی تغییر اسیدهای چرب دانه کتان اکسترود شده با و بدون آنتی اکسیدان در طی زمان انبارمانی نشان داد که با افزایش زمان نگهداری، نسبت اسیدهای چرب غیراشباع در هر دو محصول بطور معنی داری کاهش یافت (05/0p<) و این کاهش در تیمار بدون آنتی اکسیدان بطور معنی داری بالاتر بوده است (05/0p<). همچنین با افزایش مدت زمان انبارمانی میزان عدد پراکسید افزایش یافت (05/0p<) و این افزایش در تیمار بدون آنتی اکسیدان بالاتر بوده است (05/0p<). علاوه براین، میزان ابقاء لینولنیک اسید در طی زمان انبارمانی بطور معنی داری کاهش یافت (05/0p<) که مقدار آن در تیمار بدون آنتی اکسیدان بطور معنی داری پایین تر بود (05/0p<). در آزمایش سوّم فراسنجه های تخمیری جیره های آزمایشی مختلف در قالب طرح کاملاً تصادفی و در شرایط کشت بسته مورد ارزیابی قرار گرفتند. تیمارهای آزمایشی شامل جیره حاوی تخم پنبه (شاهد)، تخم پنبه و پوست پسته (تیمار2)، دانه کتان اکسترود شده (تیمار3) و دانه کتان اکسترود شده و پوست پسته (تیمار4) بودند. نتایج آزمایش سوّم نشان دادند که میزان تولید گاز در تیمار حاوی دانه کتان اکسترود شده و پوست پسته بطور معنی داری کاهش یافت (05/0p<)، ولی بین تیمارها از نظر اسیدیته و نیتروژن آمونیاکی در محیط کشت اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0<p). در این آزمایش غلظت مولاری کل اسیدهای چرب فرار تحت تأثیر پوست پسته قرار گرفت و بطور معنی داری کاهش یافت (05/0p<). در آزمایش چهارم، 20 رأس گاو شیرده هلشتاین در اواسط شیردهی (میانگین تولید 1±40 کیلوگرم) در قالب طرح کاملاً تصادفی مورد استفاده قرار گرفتند. در این آزمایش نیز از تیمارهای آزمایشی آزمایش سوم استفاده شد. نتایج آزمایش چهارم نشان دادند که میزان مصرف خوراک، تولید و ترکیبات شیر (به جز چربی) تحت تأثیر دانه کتان اکسترود شده و پوست پسته در جیره قرار نگرفتند (05/0<p)، ولی میزان درصد چربی شیر بطور معنی داری کاهش یافت (05/0p<). دانه کتان اکسترود شده بطور معنی داری موجب افزایش غلظت کل لینولئیک اسید مزدوج شده است (05/0p<)، بطوریکه در تیمار حاوی دانه کتان اکسترود شده و پوست پسته غلظت کل لینولئیک اسید مزدوج بطور معنی داری بالاتر بوده است (05/0p<). همچنین دانه کتان اکسترود شده موجب افزایش غلظت آلفالینولنیک اسید در چربی شیر شده است (05/0p<) و پوست پسته نیز بطور معنی داری افزایش آن را تشدید کرده است (05/0p<). در واقع تیمار حاوی دانه کتان اکسترود شده و پوست پسته دارای بالاترین غلظت اسیدهای چرب اُمگاتری و کمترین نسبت n6:n3 در شیر بود.