در این پروژه، میزان دسترسی نانوذرات اکسید منیزیم و نانوذرات اکسید آلومینیوم موجود در نانوالیاف پلی اکریلونیتریل به 2 ـ کلرواتیل اتیل سولفاید (مشابه گاز خردل) طی فرایند فعال سازی افزایش داده شد. باتوجه به نتایج این تحقیق، میزان کاهش قطر نانوالیاف پلی اکریلونیتریل حاوی نانوذرات اکسید منیزیم و نانوذرات اکسید آلومینیوم طی فرایند الکتروریسی، به نوع، مقدار، و سطح مخصوص این نانوذرات وابسته است. هم چنین با افزایش سطح مخصوص نانوذرات اکسید منیزیم و نانوذرات اکسید آلومینیوم، میزان کاهش قطر نانوالیاف پلی اکریلونیتریل حاوی این نانوذرات، طی فرایند فعال سازی افزایش پیدا کرد. به علاوه، افزایش مقدار نانوذرات اکسید منیزیم و نانوذرات اکسید آلومینیوم، میزان کاهش قطر و کاهش وزن نانوالیاف پلی اکریلونیتریل حاوی این نانوذرات را طی فرایند فعال سازی به طور قابل ملاحظه افزایش داد. نوع نانوذرات اکسید فلزی نیز بر میزان کاهش قطر و کاهش وزن نانوالیاف پلی اکریلونیتریل حاوی این نانوذرات طی فرایند فعال سازی تأثیرگذار است. در این کار تحقیقاتی مشخص شد که مقدار، نوع، و سطح مخصوص نانوذرات اکسید فلزی تأثیر قابل ملاحظه ای بر میزان جذب تخریبی 2 ـ کلرواتیل اتیل سولفاید توسط نانوالیاف کربن فعال حاوی این نانوذرات دارد. ترتیب واکنش پذیری نانوالیاف کربن فعال حاوی نانوذرات اکسید منیزیم و نانوذرات اکسید آلومینیوم به منظور جذب تخریبی 2 ـ کلرواتیل اتیل سولفاید بدین صورت به دست آمد: acnfs < mgo–acnfs < al2o3–acnfs < al2o3 plus–acnfs < mgo plus–acnfs. مطالعات طیف سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه نشان داد که پس از جذب تخریبی 2 ـ کلرواتیل اتیل سولفاید توسط نانوالیاف کربن فعال حاوی نانوذرات اکسید منیزیم و نانوذرات اکسید آلومینیوم، یک پیوند کوالانسی (پیوند آلکوکسیدی) به صورت mg–o–c و al–o–c بین این نانوذرات و باقیمانده 2 ـ کلرواتیل اتیل سولفاید، برقرار شده است.