بخشی از منظومه ی بلند و حماسه ی جاوید فردوسی را نامه ها و پیام ها تشکیل می دهند. این پژوهش به بررسی پیام های موجود در شاهنامه و جایگاه پیک در آن اختصاص دارد.این پیام ها بر حسب مبدا و مقصد به سه دسته تقسیم شده اند: 1- الهاماتی ایزدی یا فریب های اهریمنی که به انسان منتقل شده است 2- نیایش هایی که انسان ها با خداوند داشته اند 3- پیام هایی که بین انسان ها رد و بدل شده است. این گروه عمده ترین بخش این پژوهش را تشکیل می دهد.آنچه از بررسی این قسمت دانسته می شود این است که در شاهنامه فردوسی افراد عادی با یکدیگر نامه نگاری نداشته اند،بلکه شاهان و بزرگان با یکدیگر و یا با وزیران و سپه داران و زیردستان خود ارتباط برقرار نموده اند. پیام های زمینی به چند نوع کتبی ،فتح نامه، پیمان نامه، منشور یا گشادنامه، سوگند نامه، فرمان، محضر نامه، امان نامه، و شفاهی دسته بندی شده اند. بخشی از این پژوهش نیز درباره ی ویژگی های پیک و شیوه های معمول برخورد با فرستاده ها است.