پروژه های تغییر استراتژیک به سازمان ها این امکان را می دهند تا خود را با محیط خارجی متلاطم بازار کسب و کار امروزی وفق دهند و قابلیت های کلیدی خود را حفظ کنند. امروزه به علت نرخ بالای گزارش شده از شکست این نوع پروژه ها، شناسائی عوامل حیاتی موفقیت برای این نوع پروژه ها از اهمیت بیشتری برخوردار شده است. مطالعات قبلی در حوزه های عوامل حیاتی موفقیت پروژه، مدیریت پروژه و مدیریت تغییر اتفاق افتاده است، لذا مطالعه در حوزه عوامل حیاتی موفقیت پروژه های تغییر استراتژیک ضروری دیده می شود. به این منظور مطالعه دقیقی در مورد عوامل موفقیت پروژه ، موفقیت پروژه های تغییر و موفقیت مدیریت تغییر انجام شد و در این مطالعه مدل ارائه شده توسط زامورانو و بوهمن به عنوان مدل نهائی عوامل حیاتی موفقیت پروژه تغییر استراتژیک انتخاب شد. این مدل در دو بعد موفقیت مدیریت پروژه و موفقیت مدیریت تغییر ارائه گردید و شامل عوامل شامل: اهداف و مقاصد شفاف و واقع گرا، برنامه ریزی مقتضی، شرح وظائف و نقش ها، نظارت وکنترل موثر، مدیریت ریسک، رهبری قوی و مشهود، چشم انداز برای هدایت پروژه تغییر، دلایل شفاف از نیاز به پروژه تغییر، درگیری و مشارکت همه افراد، کارکنان ذی صلاح، انگیخته و مناسب و ارتباطات موثر می باشد . برای اجرای این پژوهش از رویکرد کیفی و اجرای مطالعه موردی استفاده شد. در مطالعه موردی تعداد نه مصاحبه نیمه ساختار یافته اجرا و نتایج مصاحبه ها با مدل مفهومی مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج مصاحبه ها نشان داد به علت عدم توجه به خصوصی سازی شرکت گسترش پ.ت.ا که شرکت پیمانکار عمومی نفت می باشد، به عنوان پروژه تغییر استراتژیک و عدم استفاده از رویکرد تلفیقی مدیریت پروژه و مدیریت تغییر و همچنین عدم توجه و تمرکز به عوامل حیاتی موفقیت از ابتدای کار ، نتایج کار انحرافات قابل ملاحظه ای با برنامه داشته است.