هدف از پژوهش حاضر مطالعه ی راهبردهای خودتنظیمی و اهداف پیشرفت دانشجویان دانشگاه فردوسی و دانشگاه آزاد اسلامی مشهد انجام گرفته است. جامعه ی آماری این پژوهش کلیه ی دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه فردوسی و دانشگاه آزاد اسلامی مشهد در سال تحصیلی 88-89 می باشد. نمونه ی پژوهش شامل 400 نفر از دانشجویان دانشگاه فردوسی و 400 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد می باشد که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. روش پژوهش توصیفی از نوع پیمایشی است، که به بررسی یک فرصیه ی اصلی، سه فرصیه ی فرعی و شش سوال می پردازد. نتایج پژوهش برای فرضیات نشان داد که بین اهداف پیشرفت و خودتنظیمی رابطه ی مثبت و معناداری وجود دارد. هر سه نوع اهداف تبحری و رویکردی و اجتنابی با خودتنظیمی رابطه ی مثبت و معناداری دارند. همچنین، نتایج پژوهش برای سوالات نشان داد که بین زیرگروه های علمی از نظر خودتنظیمی تفاوت معناداری وجود دارد. دانشجویان زیرگروه انسانی از دانشجویان زیرگروه فنی و علوم پایه خودتنظیم ترند و دانشجویان زیرگروه علوم پایه از دانشجویان زیرگروه فنی خودتنظیم تر. اما خودتنظیمی در دختران و پسران و در دانشگاه فردوسی و دانشگاه آزاد تفاوتی ندارد. همچنین دانشجویان زیرگروه انسانی از دانشجویان دو زیرگروه دیگر تبحری تر و اجتنابی تر بودند. دختران از پسران هدفمندتر، و دانشجویان دانشگاه آزاد عملکردی تر از دانشجویان دانشگاه فردوسی بودند.