در این پایان نامه، مسئله سازگاری بین بتن اولیه و مصالح ترمیم در فرآیند ترمیم بتن بررسی می شود. سازگاری را می توان یک تعادل فیزیکی، شیمیایی و الکتروشیمیایی بین مصالح ترمیم و بتن موجود تعریف کرد. در این تحقیق برای مطالعه سازگاری بین بتن اولیه و مصالح ترمیم، سه ماده ترمیم انتخاب شده و تاثیر پارامترهای مختلف بر سازگاری بررسی گردید. به منظور شناخت خصوصیات مکانیکی مواد، آزمایشات مقاومت فشاری، کششی و خمشی بر روی مصالح ترمیم و بتن اولیه انجام گرفته است. آزمایش های مقاومت پیوستگی برش مایل و خمش سه نقطه ای تیر مرکب (سازگاری) نیز به منظور بررسی نمونه های مرکب انجام شده است. پارامترهای متغیر در نمونه های مختلف شامل تفاوت در مقاومت فشاری و خمشی ماده ترمیم و بتن اولیه، مقاومت پیوستگی برش مایل، تفاوت در روش عمل آوری ماده ترمیم و نوع بافت سطح تماس بوده است. سطح تماس دو ماده در نمونه های مرکب به دو روش صاف و سندبلاست شده آماده سازی شده و برای عمل آوری مصالح ترمیم از دو روش عمل آوری ترکیبی و عمل آوری مرطوب استفاده گردید. بر اساس نتایج حاصل از آزمایشات بر روی پارامترهای بررسی شده در این پژوهش می توان پارامترهای «نسبت مقاومت خمشی» در شرایط عمل آوری مرطوب(با ضریب همبستگی 44/0) و «مقاومت پیوستگی» در شرایط عمل آوری مرطوب و سطح تماس زبر(با ضریب همبستگی 36/0) را بر سازگاری بین مصالح ترمیم و بتن اولیه موثر دانست. سایر پارامترهای مورد بررسی رابطه ای با سازگاری از خود نشان ندادند. سازگاری بین مصالح ترمیم و بتن اولیه به میزان قابل ملاحظه ای متأثر از روش عمل آوری ماده ترمیم است. مصالح ترمیم مورد بررسی در این پژوهش در شرایط عمل آوری ترکیبی سازگاری بهتری با بتن اولیه از خود نشان دادند. مود شکست تیر مرکب نیز تحت تأثیر روش آماده سازی سطح قرار دارد. مقاومت پیوستگی مصالح ترمیم و بتن اولیه به طور مشخص تحت تأثیر مقاومت نسبی مواد، بافت سطح تماس و روش عمل آوری قرار دارد. نمی توان در رابطه با تأثیر بافت سطح بر مقاومت پیوستگی اظهار نظر کرد. برخی مواد ترمیم با سطح تماس زبر مقاومت پیوستگی بیشتری دارند، برخی با سطح صاف. روش عمل آوری نیز بر مقاومت پیوستگی موثر است اما تأثیر آن در مواد مختلف متفاوت است. برخی مواد در عمل آوری مرطوب پیوستگی بالاتری دارند و برخی در عمل آوری ترکیبی.