چکیده هدف این پژوهش بررسی اثر بخشی آموزش برنامه سازگاری با طلاق والدین بر سازگاری و کاهش اختلالات رفتاری دانش آموزان دختر طلاق دوره ابتدایی شهر اصفهان بود. این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان دختر خانواده های طلاق مدارس دوره ابتدایی شهر اصفهان بودند. نمونه پژوهش به شیوه تصادفی 30 نفر دانش آموزان دختر طلاق انتخاب شد و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. دانش آموزان گروه آزمایش، به مدت 8 جلسه تحت آموزش برنامه سازگاری قرار گرفتند و در پایان از هر دوگروه پس آزمون به عمل آمد. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه سازگاری سین ها و سینگ ( 1993) ، پرسشنامه رفتاری کودکان راتر و پرسشنامه توانایی و مشکلات کودکان (sdq) بود. داده ها توسط نرم افزار spss و روش آماری تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج بدست آمده نشان داد که : آموزش برنامه سازگاری بر سازگاری و ابعاد سازگاری و بر بعضی از ابعاد اختلالات رفتاری از جمله ناسازگاری اجتماعی، رفتارهای ضد اجتماعی و اختلالات کمبود توجه معنادار نبود (05/0 p>) ، ولی بر اختلالات رفتاری و بعضی از ابعاد اختلالات رفتاری از جمله اضطراب و افسردگی، پرخاشگری و بیش فعالی و نشانه های عاطفی و مشکلات با همسالان معنادار بود (05/0 p<).