ساختمان های زیادی در نواحی لرزه ای قرار گرفته اندکه بر اساس آیین نامه های لرزه ای موجود نامناسب هستند. بعلاوه تعداد زلزله هایی که در طول سال های اخیر اتّفاق افتاده اهمّیّت کاهش خطرات لرزه ای را بیشتر کرده است. مقاوم سازی لرزه ای ساختمان های موجود یکی از موثّرترین روش های کاهش این خطرات است. تحقیقات زیادی در مورد روش های متفاوت بهسازی برای رسیدن به عملکرد لرزه ای مناسب صورت گرفته است. عملکرد لرزه ای سازه ها در صورتیکه روش مناسب بهسازی انتخاب نشود، بهبود نخواهد یافت. بنابراین نیازهای اصلی بهسازی و تأثیر تکنیک های متفاوت بهسازی قبل از انتخاب طرح مقاوم سازی باید ملاحظّه شود. در این تحقیق چهار سازه فولادی با پلان یکسان و طبقات سه، پنج، نه و پانزده، انتخاب شده است. این سازه ها بر اساس اولین ویرایش آیین نامه 2800 و مبحث دهم مقررات ملّی ساختمان طرّاحی شده بودند که مقاطع المان ها از دفترچه های محاسباتی برداشته شده است. برای ارزیابی سازه ها از ملاحظّات دستورالعمل بهسازی لرزه ای ساختمان های موجود (نشریه شماره 360) استفاده شده است. برای مدلسازی از نرم افزار perform-3d استفاده شده و سازه ها برای هدف بهسازی ویژه بررسی شده اند. از آنجاییکه این سازه ها با توجّه به تحلیل های دینامیکی و استاتیکی غیر خطّی انجام گرفته نیاز به بهسازی لرزه ای داشته اند، از چهار روش بهسازی که شامل مهاربندهای همگرا و واگرا و مهاربند مقاوم در برابر کمانش و دیوار برشی می باشد، استفاده شده است. برای بررسی میزان خرابی در روش های متفاوت بهسازی و انتخاب بهترین روش از شاخص های خرابی استفاده شده است. شاخص های خرابی مورد بررسی، شاخص سختی قبارا و شاخص کراوینکلر و زهره ای که بر اساس تغییر شکلهای تجمّعی است، می باشند. نتایج نشان می دهند که مهاربند مقاوم در برابر کمانش عملکرد لرزه ای مطلوب تر و خرابی کمتری نسبت به سایر روش ها داشته است.