آسفالت متخلخل یکی از انواع مخلوط های آسفالتی خاص می باشد که بدلیل داشتن دانه بندی باز دارای درصد فضای خالی بالایی در محدوده بین 18 تا 25 درصد است. حفرات بهم پیوسته موجود در این فضای خالی سبب می شود که آب ناشی از بارش درسطح روسازی براحتی به لایه زیرین روکش مخلوط آسفالت متخلخل که غیر قابل نفوذ است زهکشی شده و از آنجا توسط شیب عرضی جاده به کناره هدایت شده و پس از آن از سطح جاده خارج شود. این امر سبب ایجاد مزایای ایمنی مختلفی برای استفاده کنندگان از جاده می شود. از جمله آنها می توان به حذف پدیده اسکی روی آب، حذف پدیده پاشش آب به فضای اطراف، کاهش انعکاس نور از سطح جاده، کاهش سر و صدای ترافیکی، کاهش مقاومت غلتشی و آسایش حین رانندگی اشاره کرد. در این پایان نامه بخشی از مصالح معمولی برای تهیه مخلوط آسفالت متخلخل با لیکای ریز دانه ساختمانی، که از سنگ دانه های سبک مصنوعی است و از حرارت دادن ذرات رس در دمای بالای 1200 درجه در کوره های گردان تولید می شود، جایگزین شده است. همچنین با مقایسه خصوصیات مکانیکی مخلوط شامل ترکیب های سنگ دانه ای جدید با مخلوط آسفالت متخلخل که در آن تمام مصالح مصرفی از سنگ دانه های معمولی است، اولاً امکان پذیری جایگزینی مصالح معمولی برای ساخت مخلوط آسفالتی توسط لیکای ریزدانه ساختمانی بررسی شده است. ثانیاً با انجام آزمایش های مختلف مکانیکی، شامل آزمایش نفوذپذیری مخلوط، آزمایش مارشال، آزمایش مدول سختی به روش غیر مستقیم، آزمایش بار محوری تکراری و آزمایش تعیین حساسیت رطوبتی مخلوط امکان ارتقاء خصوصیات مکانیکی مخلوط آسفالت متخلخل مورد ارزیابی قرار گرفته است. تا در صورت امکان مخلوط آسفالت متخلخل با خصوصیات مکانیکی بهتری پیشنهاد شود.