مدیریت منابع ارزی در ایران به علت وجود درآمدهای ارزی عمده که از فروش نفت حاصل می شود، از اهمیت بسزایی برخوردار است. برنامه ریزی صحیح، می تواند از تحمیل هزینه های ناشی از مدیریت نامناسب این منابع جلوگیری نماید. بنابراین، ارائه ی چارچوبی جهت طراحی سبد بهینه به منظور مدیریت آن بخش از درآمدهای ارزی که با هدف سرمایه گذاری نگهداری می شوند، امری ضروری به شمار می آید. بر این اساس، پایان نامه ی حاضر سعی نموده تا با استفاده از بازده های روزانه ی ارز و مدل های تک متغیره و چند متغیره ی خودرگرسیونی واریانس ناهمسان شرطی تعمیم یافته و همچنین شبیه سازی مونت کارلو، به ارائه ی ترکیبی موزون و بهینه از ارزهای رایج با هدف حداکثر نمودن بازده مورد انتظار و تحت محدودیت ارزش در معرض ریسک بپردازد. نتایج این پژوهش نشان داده که روش های مختلف به دلیل در نظر گرفتن فروض و مقدمات غیرمشابه، پیش بینی های متفاوتی را از بازده مورد انتظار و ارزش در معرض ریسک و به تبع آن وزن های بهینه ی سبد ارز بوجود آورده اند. بنابراین، برای دستیابی به کاراترین مدل به عنوان چارچوبی برای پیش بینی های لازم، نتایج شیوه های کاربردی با بکارگیری آزمون های بازخور مورد مقایسه و ارزیابی قرار گرفته است. نتایج حاصل از آزمون های بازخور، روش خودرگرسیونی واریانس ناهمسان شرطی تعمیم یافته ی چند متغیره با نام همبستگی شرطی پویا با منظور نمودن توزیع آماری t را به دلیل در نظر گرفتن تمام جوانب در پیش بینی بازده و نوسان به عنوان کاراترین مدل برای انتخاب سبد بهینه ی ارز در دوره ی مورد بررسی معرفی نموده است.