هدف پژوهش حاضر بررسی اثر مقابله درمانگری براحساس تنهایی، ناامیدی و راهبردهای مقابله ای زنان نابارور در کرمانشاه است. جامعه آماری پژوهش شامل زنان نابارور مراجعه کننده به کلینیک نازایی دکتر چوبساز می باشد. سپس به صورت روش نمونه گیری داوطلبانه 40 نفر از خانمهای نابارور به صورت داوطلبانه از نمونه در دسترس انتخاب شدند و با گمارش تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. در مرحله پیش آزمون خانمهای نابارور (دو گروه) به مقیاس های احساس تنهایی، ناامیدی بک، افسردگی بک (فرم کوتاه، جهت تعیین روایی مقیاس احساس تنهایی و ناامیدی) و پرسشنامه را هبردهای مقابله ای فولکمن- لازاوس پاسخ دادند. در مرحله بعدی، تنها گروه آزمایش طی 8 جلسه(120 دقیقه ای)، تحت مقابله درمانی قرار گرفتند. پس از اتمام جلسات درمانی هر دو گروه آزمایش و کنترل(به طور همزمان) در مرحله پس آزمون و پی گیری(بعد از 4 هفته از اتمام جلسات) با مقیاس هایی که ذکرشد به غیر از مقیاس بک مورد آزمون قرار گرفتند. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار spss، با روش تحلیل واریانس، اندازه گیری مکرر، استفاده شد. نتایج فرضیات پژوهش به شرح ذیل می باشد. - اثر مقابله در مانگری بر روی احساس تنهایی وناامیدی معنی دار بوده و سبب کاهش احساس تنهایی و ناامیدی زنان نابارور در کرمانشاه می شود. - مقابله درمانگری سبب کاهش انزوا، نداشتن فردی صمیمی و افزایش اجتماعی بودن، نداشتن احساس تنهایی زنان نابارور در کرمانشاه می شود. - مقابله در مانگری سبب کاهش نگرش منفی نسبت به آینده، بدبینی، عدم برنامه ریزی در مورد آینده، انتظار شکست زنان نابارور در کرمانشاه می شود. اثر مقابله در مانگری بر روی عدم ثبات فکری زنان نابارور معنی دار نبود. - مقابله در مانگری سبب افزایش کاربرد راهبردهای مقابله خویشتن داری، جستجوی حمایت اجتماعی، مسئولیت پذیری، حل مدبرانه مسئله، باز برآورد مثبت و کاهش کاربرد راهبرد گریز و اجتناب در زنان نابارور در کرمانشاه می شود. اثر مقابله درمانگری بر روی مقابله رویاروی گر و دوری جویی معنی دار نبود. در نهایت ارائه خدمات روان شناسی جهت نتیجه گیری بهتر از درمان و سلامت روان شناختی زنان نابارور ضروری می باشد.