پژوهش حاضر حول محور جنسیت، قدرت و تحلیل گفتمان انتقادی و در حوزه ی رسانه و به طور اخص سینمای ایران شکل گرفته است. پژوهش حاضر شامل پنج بخش است. بخش نخست مقدمه ای درمورد موضوع پژوهش ارائه می دهد. بخش دوم پیشینه ی مطالعات است و در آن پیشینه ی مطالعات مربوط به جنسیت، قدرت و جنسیت در سینما ذکر می گردد. در بخش سوم اصطلاحات تخصصی پژوهش معرفی خواهند شد. در بخش چهارم ، کل داده های موجود، تحلیل شده و نتایج در جدول هایی به صورت جداگانه معرفی می گردد. بخش پنجم، بخش نتیجه گیری است. پرسش های پژوهش عبارتند از: الف- آیا رابطه ی قدرت در گفتمان زن ومرد در سینمای ایران سهمی دارد یا نه؟ ب- اگر رابطه ی قدرت در سینمای ایران سهمی داشته باشد آیا این رابطه ی قدرت به صورت برابر میان زن و مرد تقسیم شده است یا نه؟ فرضیه های پ‍‍ژوهش عبارتند از: الف- رابطه ی قدرت در گفتمان زن و مرد در سینمای ایران وجود دارد . ب- رابطه ی قدرت در گفتمان زن و مرد در حوزه ی سینما به طور برابر بین زن و مرد تقسیم می شود. روش پژوهش به این صورت است که دو فیلم سینمایی ایرانی که هر دو موضوعی اجتماعی دارند با نام های "دعوت" ساخته ی حاتمی کیا که فیلمی زن محور است و "سوپراستار"ساخته ی میلانی که فیلمی مردمحور است بررسی خواهند گردید. در این دو فیلم مشخصه های گفتمانی خاصی که نشان دهنده ی قدرت و یا عدم قدرت در گفتمان محسوب می شوند شامل قید های تشدید کننده مانند "خیلی"، پرکننده ها، ضیر "ما"، ضمیر "من"، صورت های تردیدی، قطع گفتارها، صورت های امری و اصطلاحات خشن و تکرار بررسی می شود.همانگونه که آمار و ارقام به دست آمده نشان می دهند در هر دو فیلم "دعوت" و "سوپراستار" این زنان هستند که مشخصه های گفتمان عاری ازقدرت را درمقابل مردان نشان می دهند. می توان نتیجه گرفت که درسینمای امروز ایران، مردان افراد کنترل کننده در تعاملات زبانی با زنان هستند . همانطور که از داده ها برمی آید، فرضیه ی اول این پژوهش مبنی بر وجود سهم رابطه ی قدرت در سینمای ایران تایید می شود. اما فرضیه ی دوم این پژوهش، با توجه به داده های به دست آمده تایید نمی شود.