پس از انقلاب ادبی نیما که ساختار و محتوای شعر کهن را به کلّی به هم زد، جریان ها و شاخه های متعددی از شعر نیمایی منشعب شد و با جریان ها و مکاتب ادبی غربی درآمیخت و وارد جامعه ی ادبی کشور شد. جریان شعر سپید یکی از موفّق ترینِ این جریان ها بود. جریان هایی مانند شعر موج نو و شعر حجم که تحت تأثیر مستقیم مکتب سوررئالیسم قرار داشتند، پس از شعر سپید شکل گرفتند، اشعاری که دارای معنای بسیار پیچیده و گاه دور از ذهن بود، پس از این دو جریان، جریان های ریز و درشت دیگری چون شعر گفتار و شعر حرکت و ... به وجود آمدند که چندان مورد استقبال قرار نگرفتند، تا اینکه در سال های اخیر جریانی به نام فرانو ظهور کرد، شعری کوتاه با کلماتی ساده و عینی، دارای طنزی نهان و به دور از شعارهای عشقی و سیاسی، بدون توجه به وزن، با چینش مهندسی کلمات و پایانی غیر مترقّبه. این جریان تحت تأثیر مکتب فوتوریسم شکل گرفت. در این پایان نامه سعی بر آن بوده است تا تعریفی دقیق از جریان های شعری پس از نیما، با ارائه ی نمونه های شعری از هر جریان صورت گیرد و نیز در فصلی مجزّا به بیان ویژگی های اصلی جریان شعری فرانو و تحلیل محتوایی آن پرداخته شود.