محدودیت های کمی و کیفی منابع آب و افزایش جمعیت از جمله مواردی است که لزوم توجه به چگونگی مصرف آب و برخورد با مشکلات ناشی از کم آبی توسط برنامه ریزی منابع آب و ارائه روش هایی جهت استفاده بهینه از آنها را نمایان می سازد . با توجه به لزوم خود کفایی در این بخش می بایست بر طبق قوانین مناسبی حجم مخزن سد را به گونه ای تعیین نمود تا برداشت از مخزن در هر دوره زمانی با اطمینان به ایجاد کمترین کمبود صورت گیرد . با انتخاب این حجم نمونه می توان تعداد شکست (عدم تامین نیاز پایین دست ) را به حداقل رساند . در این تحقیق ابتدا بر اساس روابط حاکم بر جریان های ورودی و خروجی از مخزن سد ، حجم مخزن سد و میزان تبخیر از مخزن سد به تعیین حجم بهینه مخزن سد پرداخته می شود . برای این منظور از سه روش آبدهی ، برنامه ریزی پویا و برنامه ریزی احتمالاتی پویا استفاده می شود . سپس بر اساس حجم تعیین شده بهینه سد ، دبی های ورودی و نیازها با استفاده از روش شبیه سازی تعداد شکست ها محاسبه می شود . در ادامه شاخص های عملکرد دو روش dp و sdp محاسبه می گردد . در نهایت با مقایسه نتایج حاصل از دو روش برنامه ریزی پویا و برنامه ریزی احتمالاتی پویا ، برتری روش برنامه ریزی احتمالاتی پویا بر روش برنامه ریزی پویا در تامین نیازهای آبی پایین دست سد نشان داده می شود .

در روش جیره بندی متداول سیاست رهاسازی فقط براساس موقعیت حجم مخزن تعیین می گردید، در مطالعه حاضر سعی شده این رویکرد براساس سه پارامتر، جریان های پیش بینی شده در گام های زمانی آینده، حجم مخزن و مقدار نیاز تعیین گردد. بدین ترتیب جهت رسیدن به این مهم سیاست بهره برداری مخزن بر اساس سیستم های استنتاج عصبی- فازی تطبیقی فراهم گردید و سه پارامتر ذکر شده به عنوان ورودی به این سیستم معرفی شدند. هدف این سیستم بهینه کردن مقادیر خروجی از مخازن با دید به آینده نزدیک جهت جلوگیری از خشکسالی های شدید می باشد. مدل های پیشنهادی با موفقیت در یک سیستم منابع آب در ایران، شامل سه سد مخزنی، هفت جریان ورودی، تعدادی شبکه آبیاری، نیازهای عمومی و نیازهای حداقل جریان، به کار رفته-اند. نتایج بدست آمده بیانگر این است که مدل های مورد نظر توانسته اند از کمبودهای شدید به نحو مطلوبی جلوگیری کنند.