پژوهش حاضر به منظور مطالعه و مقایسه ی تأثیر سه روش تمرینی بدنی، مشاهده ای متناوب و مشاهده ای جفتی به همراه آگاهی از نتیجه ی خودکنترلی بر یادگیری مهارت سرویس بلند بدمینتون انجام شد. به همین منظور 98 نفر از دانشجویان پسر غیر ورزشکار مقطع کارشناسی دانشگاه بیرجند با دامنه ی سنی 19 تا 24 سال که در نیمسال دوم سال تحصیلی 89-88 در واحد تربیت بدنی عمومی 1 ثبت نام کرده بودند، به صورت تصادفی انتخاب گردیدند که هیچگونه سابقه یا تجربه قبلی با مهارت سرویس بلند بدمینتون نداشتند. در ابتدا از کلیه ی افراد شرکت کننده پیش آزمونی به عمل آمد، سپس از طریق نتایج به دست آمده از پیش آزمون به 6 گروه آزمایشی و 1 گروه کنترل همگن 14 نفری تقسیم شدند. هر یک از 6 گروه تمرینی در قالب آرایش های تمرینی مختلف (بدنی بدون kr، مشاهده ای متناوب بدون kr، مشاهده ای جفتی بدون kr، بدنی به همراه kr، مشاهده ای متناوب به همراه kr و مشاهده ای جفتی به همراه kr). گمارده شدند. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی و به صورت میدانی بود. هر 6 گروه آزمایشی پس از شرکت در پیش آزمون، در مرحله ی اکتساب (4روز)، آزمون اکتساب و پس از 48 ساعت بی تمرینی در آزمون یادداری و انتقال شرکت نمودند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه ها از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی و t جفتی استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی نشان داد که سه گروه تمرینی بدون kr از لحاظ میزان دقت اجرا در مرحله ی اکتساب تفاوت معنی دار نداشتند، اما در آزمون های یادداری و انتقال بین این سه گروه، تفاوت معنی داری مشاهده گردید، نتایج نشان داد که گروه تمرین بدنی به نسبت گروه مشاهده ای جفتی و متناوب عملکرد و یادداری ضعیف تری را به نمایش گذاشتند. همچنین، می توان عامل احتمالی تأثیرگذار در برتری نسبی گروه جفتی نسبت به متناوب استفاده از الگوی زنده اشاره کرد. به طور کلی، می توان گفت نتایج حاصل از این تحقیق، از نظریه ی دیکن و پروتو حمایت می کنند. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که بین سه گروه تمرینی به همراه kr در مرحله ی اکتساب، یادداری و انتقال تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. همچنین، نتایج تحلیل ها نشان داد، اگرچه گروه تمرین بدنی به همراه kr در مقایسه با تمرین بدنی بدون kr به طور معنی داری عملکرد قوی تری داشتند؛ اما این تفاوت در دو گروه دیگر هنگامی که با همتای بدون kr شان مقایسه شدند، معنی دار نبود. در مجموع، نتایج این آزمایش تعمیم پذیری kr خودکنترلی را به حوزه ی یادگیری مشاهده ای تأیید نکرد. شاید دلیل احتمالی این نتایج، فرصت استفاده از یادگیری مشاهده ای با استفاده از الگوی در حال یادگیری و وجود تغییرپذیری زیاد در این مدل ها در مرحله ی اکتساب بوده باشد که مزیت های kr خودکنترلی در محیط یادگیری مشاهده ای محسوس نبود.