ابن منیر یکی از شاعران شیعه ی شام در قرن پنجم هـق است که پژوهشگران حق وی را ادا نکردند و نام او چنان که بایسته اش بود در کتب تاریخ ادبیات ذکر نگردید .وی به دلیل مذهب تشیع و زبان گزنده اش زندگی پر کشاکشی را تجربه کرد .او زاده ی طرابلس بود طرابلسی که در زمان خاندان بنی عمار در زمینه های علمی و ادبی در اوج قرار داشت . وی به دلیل مهاجرت بسیار،دربارهای مختلفی رادرک کرده است چون خاندان منقذ در شیزرو خاندان زنگی. او در جنگهای صلیبی همراه نورالدین زنگی بود و شجاعت او را در پیکار علیه صلیبی می ستود. شعر ابن منیر برگرفته از ذوق ادبی و مهارت بیانی بالا ی او دارد تصاویری که ارائه می دهد جذاب و قابل فهم است او در موضوعات شعری قدیم طبع آزمایی کرده و از موضوعات جدید زمانه اش چون شعر جنگ و وصف اجزاءطبیعت غافل نبوده است. مسئله ای که او را از سایر شاعران معاصرش متمایز می کند ،درقالب موضوعات شعری،غدیریه ی اوست که با عنوان تتریه در تاریخ نگارهای شیعه وسنی بیان شده است و در زمینه ی مسائل فنی کاربرد جناس است. او چون ابو تمام از جناس و طباق بسیار بهره برده است.وفور کاربرد جناس و طباق گاه سروده های او را دچار تکلف می کند وی از این آرایه بیشتر در اشعار جنگ و جهاد بهره می گیرد،آنجا که صحنه های سخت نبرد را توصیف می کند. ابن منیر طرابلسی هرچند در بین اهل فن شهره نیست اما این مسئله از مهارت های زبانی او نمی کاهد او را می توان همطراز ابوتمام دانست . با بررسی تطبیقی بین سروده های آن دو می توان به این مسئله پی برد و امید است بررسی گسترده تر این تطبیق در برنامه ی تحقیقات نگارنده قرار گیرد.