هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر دو تمرین هوازی با شدت مختلف و حجم برابر بر ترکیب و توزیع چربی بدن بود. 29 پسر کم تمرین نکرده اضافه وزن (قد: 21/7±15/176 سانتی متر، وزن: 50/13±27/86 کیلوگرم، سن: 31/0 ±61/24 سال، 57/4±67/18 :درصد چربی، 71/1±67/27 :bmi و vo2max: 25/10±33/29 میلی لیتر در دقیقه به ازای هر کیلو گرم از وزن بدن) آزمودنی های این تحقیق بودند. پس از اندازه گیری اولیه شامل توان هوازی، چربی زیر پوستی 8 نقطه ای، دور کمر، شکم و باسن، آزمودنی ها در دو گروه تمرین هوازی (شدت بالا: 70 تا 80 درصد hrr و شدت پایین: 40 تا 50 درصد hrr) و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی های گروه های تمرینی به مدت 8 هفته و هر هفته3 جلسه مسافت های یکسانی (هفته اول: 5/2 کیلومتر، هفته دوم و سوم: 3 کیلومتر، هفته چهارم و پنجم: 5/3 کیلومتر، سه هفته پایانی: 4 کیلومتر) را با شدت های متفاوت دویدند و آزمودنی های گروه کنترل روند معمولی زندگی خود را ادامه دادند. یافته ها نشان داد که متغیرهای توده بدنی، توده خالص بدنی، درصد چربی، bmi، دور کمر، دور شکم، دور باسن و whr در اثر 8 تمرین هوازی با دو شدت مختلف، کاهش معنی داری یافته است (05/0>p). در حالی که نسبت چربی زیرپوستی شکم به رانی، نسبت چربی زیرپوستی تحت کتفی به سه سر و نسبت مجموع چربی زیر پوستی تنه به اندام های ضمیمه ای در اثر تمرین، تغییر معنی داری نکردند. آزمون کوواریانس نشان داد که میانگین تغییرات بین گروه ها معنی دار است. آزمون بونفرونی نشان داد به جز سه متغیر (نسبت چربی زیرپوستی شکم به رانی، نسبت چربی زیرپوستی تحت کتفی به سه سر و نسبت مجموع چربی زیر پوستی تنه به اندام های ضمیمه ای)، تغییرات تمامی متغیرها بین گروه کنترل با هر دو گروه تمرینی و تغییرات نسبت مجموع چربی زیر پوستی تنه به اندام های ضمیمه ای بین دو گروه تمرینی معنی دار است (05/0>p). به طور کلی با توجه به یافته های پژوهش حاضر احتمالا هر دو شدت تمرینی تاثیر مشابهی بر ترکیب بدن و توزیع چربی بدن داشته باشد. اما به نظر می رسد فعالیت با شدت 70 تا 80 درصد vo2max در مقایسه با فعالیت با شدت 40 تا 50 درصد vo2max منجر به کاهش بیشتر چربی زیر پوستی در اندام های ضمیمه ای می شود، در حالی که چربی زیر پوستی تنه بیشتر تحت تاثیر فعالیت با شدت 40 تا 50 درصد vo2max قرار می گیرد.