چکیده: بیان وبدیع زینت هر سخن و زیور هر کلام است . شعر جنوب کشور (استان بوشهر) نیز آکنده است از صنایع وآرایه های ادبی. اما هنوز شاعران آن (بالاخص پیشینیان) در گمنامی به سر می برند که از جمله آنان مرحوم سیدعبدالقاهر قاهری (مدام دیری) می باشد و علیرغم طبع سرشار، کلک سحار و نازکی خیال تا سال 1379 ذکری از وی در زبان مردم نبوده است و پس ازآنکه آثار وی کشف گردید نیز مقدار بسیار اندکی از کل اشعار وی چاپ و منتشر شده وچه بسا ما بقی در گذر زمان به فراموشی هم سپرده گردد. آن چه از شعر این شاعر در دست می باشد مملو است از صنایع بیانی و بدیعی. مجاز، تشبیه ، استعاره وجناس حضوری رونق ده و زاید الوصف در شعر وی دارند. غنای این اشعار از حیث برخورداری از صنایع وشاخصه های موصوف تا حدی است که یاد آور دوران شکوه غزل و قصیده فارسی می گردد. در این پژوهش مباحث مربوط به حوزه علوم بیان و بدیع در شعر مدام دیری که به ترتیب عبارت از مجاز، تشبیه و استعاره(در بیان) و جناس (در بدیع) می باشند مورد بررسی قرار گرفته است. بدان امید که با کارهای تحقیقی وتحلیلی در شعرجنوب زمینه زدودن غبار گمنامی از صندوقچه این آثار گرانبها و بازشناسی خدمات ارزنده این شاعران به ادب پارسی، فراهم گردد.