قرآن به عنوان نیکوترین نماد زبان عربی سرشار از جلوه های بدیع و بی بدیلی است که بر آمده از زیر ساخت ها و ارکان اساسی آن همچون صرف، نحو و بلاغت و ... است. در این میان علم صرف با رویکرد های گسترده سهم بسزائی در آرایش این زبان داشته است. ما در این تحقیق بر آنیم تا با بررسی برخی از پدیده های صرفی، اثر آن را در سیاق آیات به بحث بنشینیم لذا در راستای تحقّق این هدف، مطالب ارائه شده به شرح ذیل طرح گردیده است: در باب اوّل با نگرشی به علم صرف زمینه آشنائی بیشتر خواننده را با این علم فراهم نموده ایم که در فصل اوّل تعاریف صرف و در فصل دوم موضوع و در فصل سوم فائده و نهایتاً در فصل چهارم پیشینه ی تاریخی علم صرف عنوان گردیده است. در باب دوم با ارائه شواهد قرآنی به بیان پدیده های صرفی بکار رفته در قرآن مبادرت گردیده و در فصل اوّل آن تأثیر ابواب مزید در لفظ و معنای بعضی از آیات مطرح گردیده است و در پی آن در فصل دوم برخی از کلماتی که به ظاهر مغایر با رویکرد های صرفی به نظر می رسند انتخاب گردیده و آثار احتمالی آن ها بر مضامین آیات بیان شده است و نیز طرح شواهد متأثر از پاره ای تحوّلات صرفی از قبیل ابدال، نحت و ... از مباحث مورد بحث در این فصل می باشد.در فصل سوم با ارائه چند نمونه مختصر از الفاظ به ظاهر مترادف به بیان وجوه اختلاف آنان پرداخته شده است.