راه ها شریان های حیاتی یک کشور بوده و پل ها یکی از مهم ترین سازه های ارتباطی محسوب می شوند. از اینرو احداث پایه های پل بر روی رودخانه تغییر در شرایط طبیعی آن قلمداد می شود. عکس العمل رودخانه در برابر این تغییر در شرایط طبیعی بصورت آبشستگی موضعی ظاهر می شود. طبق آمار های ارائه شده توسط کشور های مختلف می توان گفت تخریب اکثر پل ها نه در اثر ضعف های سازه ای بلکه در زمان وقوع سیل و در اثر پدیده آبشستگی در اطراف پایه ها رخ می دهند که نشان دهنده عدم شناخت لازم از خصوصیت رودخانه بعنوان یک بستر زنده می باشد. تاکنون تحقیقات وسیعی برای دستیابی به روش هایی که بتوان آبشستگی موضعی را کنترل و مقدار آن را کاهش داد، انجام شده است. در این تحقیق با هدف کاهش اثرات آبشستگی موضعی، مدل هایی از پایه های استوانه ای با ایجاد شکاف هایی در مقطع آنها و در اندازه های مختلف و در موقعیت های متفاوت و نیز زوج پایه های استوانه ای مجاور یکدیگر که بطور متقارن در کانال قرار گرفته اند، مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه جریان آب زلال که قابلیت فرسایشی بیشتری دارد در آزمایشات مورد استفاده قرار گرفت. در این راستا بستری از ذرات با دانه بندی مشخص تهیه و مدل های آزمایشی در آن نصب و در شرایط مختلف میزان آبشستگی اندازه گیری شد. نتایج نشان می دهد در مدل تک پایه که نسبت عرض شکاف ( ) به قطر پایه 3/0= می باشد و تا کف بستر ادامه می یابد عمق آبشستگی نسبت به مدل تک پایه بدون شکاف به میزان 4/74 درصد کاهش می یابد. در گروه پایه ها نیز در حالت 1= که در آن فاصله خالص بین دو پایه و قطر هر پایه می باشد و درحالیکه قطر پایه برابر 5/18 میلی متر باشد، نسبت برابر 08/2 بوده ( عمق آبشستگی نهایی) و عمق آبشستگی نهایی به میزان 4/29 درصد و نیز برای شرایط قطر پایه برابر 4/20 میلی متر، نسبت برابر 96/1 می باشد و این عمق به میزان 8/32 درصد نسبت به عمق آبشستگی نهایی در تک پایه استوانه ای کاهش نشان می دهد.