پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی آموزش معنویت به شیوه گروهی بر افزایش امید ، رضایت از زندگی و شادکامی در زنان مبتلا به سرطان پستان تحت پوشش مرکز تحقیقات سرطان انجام شده است . این پژوهش از جمله پژوهشهای شبه آزمایشی دارای گروه آزمایش و کنترل است که نمونه گیری و جایگزینی آزمودنیهای آن در دو گروه به شیوه داوطلبانه صورت گرفت . به این منظور ، تعداد 60 نفر انتخاب شدند و به صورت داوطلبانه در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند . اعضای گروه آزمایش د ر8 جلسه کارگاهی 5/1 ساعته آموزش معنویت شرکت کردند و یک هفته بعد از آخرین جلسه ، پس آزمون برای هر دو گروه اجرا شد . در این پژوهش ، از پرسشنامه ها ی تجربه معنو ی غباری و همکاران (1384) ، پرسشنامه امید اشنایدر ( لوپز و همکاران ، 2000 ) ، پرسشنامه شادکامی آکسفورد ( آرجایل و همکاران، 1989 ) ، پرسشنامه رضایت از زندگی دینر ( دینر و همکاران ، 1985 ) و پرسشنامه سلامت عمومی 28 ماده ای به عنوان ابزار سنجش استفاده شد . تحلیل آماری داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی با به کار گیری t و از طریق ابزار spss انجام شد . آزمون فرضیات نشان داد که تفاوت بین گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای امید ( با سطح معناداری 05/0 > p ) ، رضایت از زندگی ( با سطح معناداری 05/0 >p ) و شادکامی ( با سطح معناداری 001/0 > p ) معنادار بوده است . یعنی آموزش معنویت موجب افزایش امید ، شادکامی و رضایت از زندگی شده است . به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت که آموزش معنویت می تواند موجب افزایش امید ، شادکامی و رضایت از زندگی در زنان مبتلا به سرطان پستان تحت پوشش مرکز تحقیقات سرطان گردد . مداخلات معنوی همانند تمرکز و مراقبه ، نیایش ، توکل ، عفو و بخشش و دیگر مواردی که در متن پژوهش می آید ، در افزایش امید ، شادکامی و رضایت از زندگی این گروه موثر بودند .