یکی از مشکلاتی که همواره در آبگیر ها با آن مواجه هستیم، جدا شدگی جریان، در دهانه بالادست آبگیر می باشد. هنگامی که آب وارد دهانه آبگیر می شود، سرعت در دهانه پایین دست، حداکثر (در جهت جریان در کانال آبگیر) و در دهانه بالادست حداقل می باشد، که این تفاوت سرعت سبب ایجاد جدا شدگی جریان می گردد. در ناحیه جدا شدگی، جریان به دور خود می چرخد و این چرخش مانع عبور جریان از این قسمت می گردد، که این مساله باعث کاهش دبی ورودی و تجمع رسوب در دهانه می شود. جهت کنترل رسوبات روش های بسیاری تا کنون مورد آزمایش قرار گرفته است، اما باید توجه داشت که بهترین روش برای افزایش راندمان آبگیری تعیین شرایط بهینه آبگیر است. هر اقدامی که یکنواختی سرعت بین دهانه بالادست و پایین دست آبگیر را بیشتر کند، باعث کاهش ابعاد جداشدگی جریان، کاهش رسوبگذاری در دهانه آبگیر و افزایش راندمان آبگیری خواهد شد. در این تحقیق، با استفاده از مدل عددی ssiim 2.0 حالت هیدرولیکی بهینه دهانه آبگیر تعیین و سپس مشابه همین مدل، در مدل فیزیکی به اجرا درآمده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که مدل بهینه، قوس ترکیبی 7 در 63 سانتیمتری در دهانه بالادست می باشد.