هدف این تحقیق مطالعه چگونگی مناسبات مدیریتی بین والدین و فرزندان و نتایج آن در امور خانواده است. این تحقیق به روش پیمایشی انجام پذیرفته، جامعه آماری تحقیق عبارت است از کلیه دانش آموزان دبیرستانی دخترانه پایه دوم منطقه 2 آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصیلی 1388-1387است. چارچوب نظری تحقیق با توجه به نظریه نظم در سطح خرد پارسونز تدوین گشته است، بدین ترتیب که چهار عامل (همبختی، همدلی، همفکری و همگامی)بر اساس نظریه(اجیل) پارسونز اجزای نظم در نظر گرفته شده است، مهمترین نتایج تحقیق نشان میدهد که در اکثر موارد روش مدیریتی "دموکراتیک" بیشترین فراوانی را در خانواده ها داشته است یعنی در بسیاری از امور خانواده تصمیم گیرنده اصلی "پدر، مادر و فرزندان" بوده اند. و در موارد بسیار محدود پدر و مادر به تنهایی تصمیم گیرنده اصلی بودند.میزان تحصیلات والدین، فاصله سنی والدین و سنوات ازدواج آنها تأثیری در نحوه مدیریت در خانواده نداشته است. در حقیقت در این تحقیق به دلیل فراوانی بالای روش مدیریتی "دموکراتیک" در خانواده ها، مدیریت از حیث مدیریت جنسیتی تاثیر زیادی نداشته و فقط انواع روش مدیریت در خانواده پاسخگویان مد نظر قرار گرفته است.