هدف پژوهش حاضر بررسی اثر دو برنامه تمرین تناوبی شدید (hit) بر اجرای هوازی و بی هوازی مردان فعال انجام شد. 16 دانشجوی مرد فعال به طور داوطلب که به دو گروه تجربی 1 و 2 تقسیم شدند، در این پژوهش شرکت کردند. پیش و پس از تمرینات آزمودنی ها: 1)یک آزمون ورزشی فزاینده را برای تعیین vo2max و حداکثر توان در vo2max(pmax)، 2)آزمون زمان تا واماندگی با pmax(tmax)، 3)3 آزمون متناوب وینگیت با 4 دقیقه بازگشت به حالت اولیه بین هر آزمون، را اجرا کردند. همچنین میزان لاکتات خون استراحتی و در دقایق 3 و 20 بعد از آخرین وینگیت اندازه گیری شد. پروتکل تمرین تناوبی شدید گروه 1 شامل 3 الی 5 تکرار 30 ثانیه ای با شدت 250% pmax به همراه 4 دقیقه ریکاوری بین تکرارها و برنامه تمرین تناوبی شدید گروه 2 شامل 6 الی 10 تکرار 30 ثانیه ای با شدت 125% pmax به همراه 4 دقیقه ریکاوری بین تکرارها، 3 روز در هفته برای یک دوره 4 هفته ای بود. داده ها با آزمون های تی مستقل، تی زوجی، آنالیز واریانس و آزمون اندازه گیری های مکرر در سطح معناداری 05/0p< تجزیه و تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که پس از تمرینات در هر دو گروه vo2max،pmax ، tmax، حداکثر برون ده توان، میانگین برون ده توان و حداکثر لاکتات خون افزایش معنادار و همچنین لاکتات دوره ریکاوری به گونه ی معناداری کاهش یافت (05/0>p). هم چنین در بین دو گروه تفاوت معناداری در هیچ کدام از متغیرها مشاهده نشد. یافته های حاضر پیشنهاد می کند که یک دوره تمرینات تناوبی شدید با توجه به حجم بسیار کم آن (به طور میانگین 2 الی 4 دقیقه در هر جلسه) موجب بهبود اجرای هوازی و بی هوازی می شود. بنابراین برای افزایش اثربخشی hit در افراد فعال ضرورتی به افزایش بیش از حد شدت تمرینات نمی باشد، بلکه با تعدیل و تعادل بین دو متغیر شدت و حجم در hit می توان کارایی این نوع تمرینات را افزایش داد.