هنر «سوخت معرق چرم» از هنرهای قدیمی ایران است که جلوه آغازینش بیشتر در هنر جلدسازی، بویژه در ساخت جلدهای نفیس برای مصحف شریف، بوده است. اما، نزدیک به یک قرن پیش به اهتمام هنرمندانی خلاق که حاج میرزا آقا امامی سرآمد آنان بود، این هنر از قالب تنگ پیشین خارج شد و به صورتی تازه، مستقل، فاخر و شکوهمند، جلوه گری را آغاز کرد. تابلوی «سوخت معرق چرم» که ابتکار بدیع و شایان توجه آن هنرمندان است به ویترین بهترین جلوه های هنرهای سنتی ایران، نظیر معرق، مشبّک، لایه چینی، مُهرکوبی، مینیاتور، تذهیب، تشعیر، گل و مرغ، خوشنویسی و مطلّاکاری تبدیل شد. متاسفانه هم به دلیل غفلت جامعه هنری و هم به دلیل دشواری اجرای این مهارت و قالب هنری که مستلزم تسلط هنرمند به چندین هنر و مهارت است، آن گونه که باید به آن پرداخته نمی شود و بیم آن می رود که از یاد رفته امروز به زودی در زمره از دست رفته ها قرار گیرد. هدف این پایان نامه این است که پس از اشاره اجمالی به پیشینه و ارزش های این هنر، با معرفی فنون، مواد و اسلوب های مورد استفاده در آن، گامی در جهت ثبت و معرفی این میراث ملّی برداشته و پنجره ای جدید فراروی هنرمندان مستعد گشوده شود. روش مطالعه در این پایان نامه کتابخانه ای و میدانی و شیوه ارایه، تحلیلی- توصیفی و مقایسه ای است.