گیرنده ifm(instantaneous frequency measurement) نخستین بار در1948توسط earp مطرح شد. خروجی اولین گیرنده ifm روی یک اسیلوسکوپ و در مختصات قطبی نمایش داده می شد. زاویه نمایش قطبی فرکانس سیگنال ورودی و دامنه آن توان آن را نشان می داد. با وجود آنکه گیرنده های مدرن ifm همچنان از اصول پایه ای مشابهی پیروی می کنند، فرکانس سیگنال ورودی معمولا به صورت دیجیتال نشان داده می شود[1]. خصوصیات گیرنده های ifm آنها را برای کاربردهای جنگ الکترونیک (ew) مناسب می سازد. این نوع از گیرنده ها پهنای باند زیادی دارند که در اغلب موارد از یک اکتاو تجاوز می کند. این گیرنده قابلیت اندازه گیری پالس های کوتاه را با دقت فرکانسی بالایی دارد(به عنوان مثال دقت 1mhz در عرض پالس 100 نانو ثانیه)، در نتیجه حساسیت و محدوده دینامیکی بالایی دارد. گیرنده های مدرن ifm دارای اندازه و وزن کمی هستند. با این وجود گیرنده ifm یک نقص بزرگ دارد، گیرنده صرفا یک سیگنال ورودی را در هر لحظه می تواند اندازه گیری کند. چنانچه چندین سیگنال همزمان به ورودی گیرنده وارد شوند، بهترین نتیجه ای که می توان انتظار داشت این است که گیرنده صرفا، فرکانس یکی از سیگنال های ورودی را صحیح گزارش کند. در اغلب موارد گیرنده یک فرکانس خطا را که ارتباطی با هیچ یک از سیگنال های ورودی ندارد گزارش می کند. اطلاعات خطا که بوسیله گیرنده تولید می شود پردازنده دیجیتالی را که بعد از گیرنده قرار دارد دچار ابهام می سازد. از این رو مطلوب است که اطلاعات غلط تولید شده بوسیله گیرنده را تشخیص دهیم تا به اطلاع پردازنده برسانیم. با این وجود در حال حاضر چنین امکانی وجود ندارد. راهکار دیگر این است که یک مدار آشکار ساز برای تشخیص وجود همزمان سیگنال ها داشته باشیم. چنانچه این مدار تشخیص وجود همزمان سیگنال ها را بدهد، پردازنده متوجه این نکته خواهد بود که فرکانس گزارش شده ممکن است خطا باشد. این اطلاعات ممکن است در پردازنده برای یکسری احتیاط های لازم مورد استفاده قرار گیرد.